viky dermani

Φέρε άμμο και βότσαλα λίγες σταγόνες αλμύρας κύμα και φλοίσβο

κι έλα κοντά μου πλησίασε δίπλα μου έλα να σκαρώσουμε

τη δική μας ανάσα τη δική μας ακτή τη δική μας απόκρυφη θάλασσα

αγγίζεις την αύρα που ο άνεμος σκορπίζει στο άπειρο

την ανάσα μου τη σκόνη που σέρνεται πίσω της

προσπερνάς τη φωτιά που βρυχάται στο στήθος μου

την πληγή που χάσκει ανοιχτή και σιωπά

τα υπόγεια περάσματα των ανθών και των γρίφων

την αφύλακτη θύμηση

την άγονη γραμμή των απόκρυφων πόθων

για να φτάσεις κοντά στην πηγή των δακρύων

στη σκήτη μου

Σπασμένες και σήμερα οι αγκαλιές

προσωρινό κατάλυμα βρήκαν

μέσα στο στόμιο ενός μπουκαλιού, αχ θεοί μου!

με πόσα ποτήρια πρέπει την ζωή μου

να ποτίσω για να ξεκινήσει πάλι;  

σπασμένες αγκαλιές

σε μια νύχτα βαθιά σε μια νύχτα

που βαθαίνει μέσα μας που μας κατοικεί

που μας γοητεύει που μας παιδεύει

κι ο νους να θρυμματίζεται σε μύρια σύννεφα

η τρέλα να μας προ(σ)καλεί

να καταργεί φραγμούς και αλυσίδες

να αποδρά στο ξέφωτο των ηδονών

 και των άναρχων αισθήσεων

και να περιδιαβαίνει δίχως περιβολή και συστολή

στο φως και στον αέρα για ν’ ανταμώσει

τ’ άσωτο και φλογερό μας αναπάντεχο

Πάντα θα κρατάω

Cómo decir que me parte en mil
las esquinitas de mis huesos,
que han caído los esquemas de mi vida
ahora que todo era perfecto.
Y algo más que eso,
me sorbiste el seso y me decían del peso
de este cuerpecito mío
que se ha convertío en río.
de este cuerpecito mío
que se ha convertío en río.

Me cuesta abrir los ojos
y lo hago poco a poco,
no sea que aún te encuentre cerca.
Me guardo tu recuerdo
como el mejor secreto,
que dulce fue tenerte dentro.

Hay un trozo de luz
en esta oscuridad
para prestarme calma.
El tiempo todo calma,
la tempestad y la calma,
el tiempo todo calma,
la tempestad y la calma.

Siempre me quedará
la voz suave del mar,
volver a respirar la lluvia que caerá
sobre este cuerpo y mojará
la flor que crece en mi,
y volver a reír
y cada día un instante volver a pensar en ti.
En la voz suave del mar,
en volver a respirar la lluvia que caerá
sobre este cuerpo y mojará
la flor que crece en mi,
y volver a reír
y cada día un instante volver a pensar en ti.

 

προσπάθησα φιλότιμα να το μεταφράσω… 

το αποτέλεσμα σχεδόν άθλιο, μα από το τίποτα…

Πάντα θα κρατάω

Πώς να πεις ότι έσπασαν σε χίλια κομμάτια τα κόκαλά μου;

Ότι όλα τα σχέδια στην ζωή μου έχουν ανατραπεί;

Την στιγμή που όλα ήταν τέλεια

Και παραπάνω από τέλεια

Μου ρούφηξες όλο το μυαλό

Και το μικρό μου σώμα
έχει μετατραπεί σε ένα ποτάμι.

Είναι δύσκολο ν’ ανοίξω τα μάτια μου

Και το κάνω πολύ αργά

Για την περίπτωση που είσαι ακόμα εδώ κοντά

Κρατάω την ανάμνησή σου ως το καλύτερο μυστικό

Είναι τόσο γλυκό να σε έχω μέσα μου

Υπάρχει μια αχτίδα φωτός σε αυτή την σκοτεινιά

Για να μου χαρίσει κάποια γαλήνη

Ο καιρός τ’ απαλύνει όλα

Θα κρατάω πάντα τον απαλό θόρυβο της θάλασσας

Αναπνέοντας ξανά την βροχή που θα πέσει πάνω σ’ αυτό το σώμα

Και θα ποτίσει το λουλούδι που μεγαλώνει μέσα μου

Και θα γελώ ξανά κάθε μέρα με μια στιγμιαία σκέψη σου

αν κάποιος γνωρίζει ισπανικά ας με σώσει! 

Βήματα άλματα στροφές χειρονομίες

παύσεις βλέμματα φως σκοτάδι

ένα βλέμμα που κοιτάζει αλλιώτικα τον κόσμο

ένα συναίσθημα μια συγκίνηση

η μυθική διάσταση του καθημερινού

η νοσταλγία η εγκατάλειψη

ο χωρισμός των ερωτευμένων

ο καημός για έναν έρωτα που χάθηκε

οι άνθρωποι ο πόνος τους

η ποίηση των συνοικιών

η ιερότητα των ανθρώπων

Κυριακή, 3 Ιουλίου 2011

114.

Στις γραμμές των ονείρων

χρωματίζω τις σκιές

στα καλούπια τους σχεδιάζω τις φωνές μας

στις σχεδίες των φιλιών ζωγραφίζω τις αφές μας

στα βλέμματα χαϊδεύω τις ανάσες μας

στο περίγραμμα χειλιών ψάχνω την  καρδιά μου

στους ορίζοντες των δρόμων αγναντεύω τα ταξίδια μας

έτσι

σε περιμένω στα οχήματα τ’ ουρανού

στα χρώματα που θα ντύσω τους ερχομούς σου

σε περιμένω στις λεπτές γραμμές του φεγγαριού

στα χρώματα του θα ντύσω τις κινήσεις σου

σε περιμένω στις αφές του ήλιου

στα χρώματα του θα ντύσω τις ζωές μας

σε περιμένω στις γωνιές

στα σχήματά τους βλέπω τα μάτια μας

αγάπη μου

Σάββατο, 2 Ιουλίου 2011

113.

 Η παπαρούνα οφείλει να βάφει

τα νύχια κόκκινα και την ψυχή της μαύρη

ψυχή και σώμα ολοκόκκινα

φωτιά μέσα κι έξω όλα

α! και στις κόγχες λίγη θάλασσα

η παπαρούνα μπουσούλησε

έμαθε να αρθρώνει δυο-τρεις λεξούλες της προκοπής

πάλεψε με το γαμημένο το λίγο

μαθαίνει να ριζώνει καλά στο χώμα

 έτσι ώστε να μην την τραβά ο αγέρας

η παπαρούνα ακόμα λαχταρά να σκαρφαλώσει σε κεραίες

να λιαστεί σε θερμοσίφωνες

να κάνει ποδήλατο σε άδειες ταράτσες

να δει κομμάτια θάλασσας

λαίμαργα μασάει τον καιρό κι όλο περιμένει