Αλέξης Αντωνόπουλος [ποίηση]

Αλέξης Αντωνόπουλος [δείγμα γραφής]

Ο Αλέξης Αντωνόπουλος γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις στο Αμερικάνικο Κολέγιο της Αγίας Παρασκευής και Υποκριτική στο Ινστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου Lee Strasberg της Νέας Υόρκης. Από το 2011 μέχρι σήμερα εργάζεται στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη.

επικοινωνία:

alexantonopoulos0@gmail.com

[δείγμα γραφής] τρία ποιήματα του συγγραφέα

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

   

Ένας παπάς αγκαλιάζει

ένα παιδί.

Και το παιδί χαμογελάει.

Αυτή

είναι η ουτοπία

της δικής μου Επανάστασης.

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Προσπάθησα να ονειρευτώ το Φως.

Προσπάθησα να αγγίξω την Αλήθεια.

Προσπάθησα να δημιουργήσω

τον δικό μου Παράδεισο.

Τα κατάφερα˙ μία εικόνα

από το Φως, τον Παράδεισο,

πλημμυρισμένη από Αλήθεια,

έφτασε στα όνειρα μου.

Φως

πάνω σ’ ένα λουλούδι

από έναν κήπο κάπου εκεί

όπου οι άγγελοι γεννιούνται.

Μα η τελετή σταμάτησε.

Γιατί τρόμαξα.

Και καταράστηκα το λουλούδι.

Και το ξερίζωσα.

Και το πάτησα.

Και σημάδεψα τα πρόσωπα των αγγέλων.

Οι αντίχειρες μου τους έλιωσαν τα μάτια.

Ξύπνησα.

Κατάλαβα

εκείνο που χρόνια αποφεύγω.

Ναι, το ήξερα από πάντα.

Θεέ μου

Σου εύχομαι να βλέπεις τον Υιό Σου

να σταυρώνεται μάταια

κάθε μέρα

κάθε βράδυ

μέχρι και η τελευταία αιωνιότητα Σου

να τελειώσει.

Θεέ μου

πόσο Σε μισώ.

Σχεδόν ίσα με μένα.

Οι ψίθυροι που έβαζαν σε πειρασμό

τον Μεσσία

στην έρημο των σαράντα άθλων

πήγαζαν από το στόμα

του Πατέρα Του.

Φως και Σκοτάδι.

Το ένα και το αυτό.

                      

Έτσι ήταν πάντα.

Μην εκπλήσσεσαι.

Το ήξερες κι Εσύ.

Εσύ

που αυτές τις γραμμές

διαβάζεις.

ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ

Διαλέγω την πολυκατοικία, τυχαία.

Διαλέγω τ’ όνομα, τυχαία.

Πατάω το κουδούνι.

‘‘Ποιος είναι;’’

Η χροιά του γέρικη, εξασθενημένη.

Έχω καλύψει την κάμερα με το χέρι μου.

‘‘Ποιος είναι;’’

Χτυπάω το κουδούνι.

‘‘Γιατί δεν μιλάς;’’

Χτυπάω το κουδούνι.

‘‘Ποιος είναι μωρέ;!’’

Έχει θυμώσει˙ τα φλέγματα τον εμποδίζουν να φωνάξει.

‘‘Βρε μαλακισμένο, άλλη δουλειά δεν έχεις;’’

Χτυπάω το κουδούνι.

‘‘Φύγε! Λάθος άνθρωπο βρήκες γι αυτά.’’

Χτυπάω το κουδούνι.

‘‘Φύγε είπα! Θα καλέσω την αστυνομία!’’

Έχει αρχίσει να φοβάται.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

‘‘Φύγε είπα φύγε άσε με μόνο

ούτε στο σπίτι μου δεν μπορώ

να μείνω μόνος

φύγετε

θέλω

να μείνω μόνος!’’

Προλαβαίνω ν’ ακούσω τους λυγμούς του

πριν αφήσει το κουμπί,

και το θυροτηλέφωνο σωπάσει.

Χτυπάω το κουδούνι.

Το κλάμα του επιστρέφει˙ είναι απελπισμένος.

‘‘Άκου…

Όποιος…

Όποια…

Κι αν είσαι…

Είμαι κουρασμένος.

Πεθαίνω.

Έχω καρκίνο.

Και πονάω.

Πονάω πολύ.

Οι κόρες μου

μ’ έχουν ξεχάσει

οι φίλοι μου

έχουν φύγει

κι είμαι εδώ

και περιμένω την ώρα μου να φτάσει.

Ξέρεις πως περνάει η κάθε μέρα;

Με χάπια, τόσα πολλά χάπια,

ενέσεις- δεν έχω να πληρώσω νοσοκόμα,

κι ένα πικάπ.

Το τελευταίο είναι η μόνη μου-

δεν μπορώ να βρω τη λέξη-

το κεφάλι μου έχει κουραστεί.

Βάζω εκεί τους δίσκους

που ακούγαμε με τη γυναίκα μου

και προσπαθώ να ονειρευτώ.

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να ονειρευτώ.

Να την ονειρευτώ.

Μερικές φορές τα καταφέρνω.

Και τότε

τότε…’’

Τα δάκρυα του κρατάνε τη φωνή.

‘‘Γι αυτό παιδί μου

δεν έχει νόημα να παίζεις εδώ.

Ό,τι αστείο κι αν ψάχνεις

εδώ δεν θα το βρεις.

Καλό σου βράδυ.’’

Σιωπή.

Από το ηχείο

ξανά σιωπή.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Χτυπάω το κουδούνι.

Κι από τις βλαστήμιες του

τις κατάρες του

τις εκκλήσεις του να πεθάνει,

προσπαθώ.

Να νιώσω κάτι.

σοδειά [συγκομιδή πολιτισμού]

ΑΡΧΕΙΟ ΤΕΥΧΩΝ