Μπορεί να 'χω πεθάνει από τα χτες

Μπορεί να 'χω πεθάνει από τα χτες

Όνειρο ήταν.
 Απ' αυτά τα λιγοστά που ζει ο άνθρωπος στη ζωή του με ανοιχτά τα μάτια.
Και πέρασε.
Κι έφυγε.

Άφησε μονάχα πίσω του μια γραμμή στο Αιγαίο, μια μπλε χαρακιά στο δέρμα της θάλασσας.
Να ξεγελά τα γλαρόνια που ψάχνουν για μπούσουλα.
Να αφήνει περιθώριο στο ρήμα "ελπίζω".

Μα πόσο μπορείς να τιθασέψεις τη θάλασσα;
Να την πείσεις με λόγια και κουβέντες γλυκές να μείνει ακίνητη,
 να μη χαλάσει το σημάδι, να υπάρξει λίγο ακόμα το όνειρο;

Δεν μπορείς.

Ανάβεις τσιγάρο με 'κείνη τη θλίψη των στωικών.
Μέσα σου μια φωνούλα αχνά ψελλίζει "στο 'χα πει".
Παλεύεις να ανασάνεις και δεν μπορείς.
Τούτος ο πόνος, βαθύς και αμίλητος εγκαταστάθηκε με το έτσι θέλω στα πνευμόνια σου.
 Μάθε τον το καλό που σου θέλω.
Συνήθισέ τον.
Θα μείνει μαζί σου για καιρό.
Θα γίνετε φίλοι.
Θα αγαπηθείτε και θα μαλώσετε πολλές φορές.
 Έτσι είναι μάτια μου.

Άμα τελειώνει το όνειρο έρχεται τούτος απρόσκλητος και θρασσύς.
Κι άμε να τα βγάλεις πέρα μαζί του.

/Μπορεί να 'χω πεθάνει από τα χτες/

Ροζ, μωβ, μενεξελί, θαλασσί, βαθύ πράσινο, κοραλί, σμαραγδί, τυρκουάζ, πετρόλ,πορφυρό του έρωτα και μαύρο του θανάτου.

Όλα τα χρώματα τα είχε.
 Από εκείνη την πρώτη βραδιά του Μαγιού.
Τότε που ανθίζανε φούλια και γιασεμιά καταμεσής του δρόμου.
Και μπορούσες να είσαι πάλι δεκατέσσερα.

Μα δε γίνονται θαύματα μάτια μου.
 Λάθος κατάλαβες.
Κι οι θεοί της Στοργής έχουν από χρόνια τώρα μεταναστεύσει.
Με χάρτινα καραβάκια πόσο μακριά να πας;
 Έχει μια σκληράδα το νερό που δεν την ξέρεις.
Και μια επιμονή να διαβρώνει τα συμπαγή.
 Και τι είναι ο πνιγμός θαρρείς;
Μια αλλαζονική βουτιά στο άτεγκτο της συνήθειας.
Χάνεσαι πριν να το καλοκαταλάβεις.

/Μπορεί να 'χω πεθάνει από τα χτες/

Κι εσύ να πήγες βόλτα στο δάσος με τα ξωτικά γυρεύοντας τα μαγικά σου ξόρκια.
 Πιάνουν καμιά φορά άμα τα πεις με την καρδιά σου την ώρα τη σωστή.

Αυτό με κατάτρεχε μια ζωή μέχρι τα σήμερα.
Η λέξη "σωστός", "σωστή", "σωστό". Που δεν με χωρούσε.

Γι' αυτό και δεν τη γλίτωσα.
 Η ώρα αν ήταν η σωστή τότε σίγουρα δεν ήταν για μένα.
Και πέρασε χωρίς να με αγγίξει η μαγική της επιρροή.
Σαν το όνειρο κι αυτή.
Τέλειωσε αφήνοντας μια πικρή γεύση στο στόμα.
 Κι έναν θάνατο από αμέλεια.
Γιατί στ' αλήθεια μπορεί να έχω πεθάνει από τα χτες.
Μα είναι αργά για να το πληροφορηθούμε στο ενθάδε.

Ετών σαραντατέσσερα + ένα αμελής και αφελής. Αντίο!

Μαρία Στρίγγου .

You might also like: