Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

και πάλι εσένα θ' αγαπώ...



Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε 

τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. 

Ὅντας βυθίσει 
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ακλουθήσει, 
μὴν τοὺς κλαῖς, 
ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι 
Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε 
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση· 
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει, 
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε. 
Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται. 
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι, 
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται. 
Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι, 
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν: 
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.
("Λήθη" - Λ.Μαβίλλης)

Η Συνάντηση...

Η Συνάντηση...

Υπάρχει η Συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση στη σπηλιά που άμα μπείς δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω.
Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε “νύχτα ασέληνο” αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει.
Από κεί και πέρα, όλα τα απέξω, δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν.
Και να χωρίσουν, και να χαθούν, η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί.
Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις, κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου.
Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο.

Καμιά αναπλήρωση μετά, καμιά απώθηση, κανείς αμυντικός μηχανισμός δεν θα σε παρηγορήσει.

Κι ας παριστάνεις ότι τον ξεπέρασες, ιδίως τότε.

(Μ.Βαμβουνάκη - Τα πράγματα που ζούν απ'το χαμό)

Κι η καρδιά…σε λησμόνησε…

Κι η καρδιά…σε λησμόνησε…



Πέρασες δίπλα μου τόσο αδιάφορα. 
Πέρασες σαν να μη συμβαίνει τίποτα και θα ‘θελα να ξέρεις πως,
ναι, δε συνέβη τίποτα. 
Όλα αυτά που άφησες πίσω σου, φτιαγμένα από συντρίμμια και πληγές. 
Τα συντρίμμια ορθώσανε. Και σε αγνόησαν. 
Οι πληγές γιάνανε, οι ουλές σκληρύνανε. Δε σε νοιώθουν πια.
Τι κι αν έκανες πως ενδιαφέρεσαι, το μυαλό σε γνωρίζει από παλιά. 
Κι η καρδιά…σε λησμόνησε…
Αν λησμονά η καρδιά...

(Δ.Κ)

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο...

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο...

Είναι κρίμα τέτοιο απόσπασμα να είναι απλά σχόλιο σε άλλη δημοσίευση, γιαυτό και αποφάσισα να του δώσω μια τιμητική θέση ανάμεσα στις άλλες δημοσιεύσεις, να πάρει κι αυτό τη θέση που του αρμόζει...

"Α! Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν. Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ' την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, καταξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορφιά τους.
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες."
(Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, Μ.Βαμβουνάκη, 1992)

Αυτογνωσία

Αυτογνωσία


Και κάποιος άντρας είπε, Μίλησέ μας για την Αυτογνωσία. 
Κι εκείνος απάντησε λέγοντας: 
Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών. 
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας. 
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη. 
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας. 
Και είναι καλό που το θέλετε. 
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα. 
Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας. 
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας. Και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί. 
Γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη. 
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια". 
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου". 
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια. 
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι. 
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.

 (από το βιβλίο "ο Προφήτης", του Χαλίλ Γκιμπράν)

Μη σημαδέψεις την καρδιά μου (Τάσος Λειβαδίτης)

Μη σημαδέψεις την καρδιά μου (Τάσος Λειβαδίτης)




Αδερφέ μου, σκοπέ

αδερφέ μου, σκοπέ

σ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι
σ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι
σ' ακούω που βήχεις μες στην παγωνιά
σε γνωρίζω, αδερφέ μου
και με γνωρίζεις.
Στοιχηματίζω ότι έχεις μια κοριτσίστικη φωτογραφία στην
τσέπη σου.
Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μια
καρδιά.
Θυμάσαι;
Είχες κάποτε ένα τετράδιο ζωγραφισμένο χελιδόνια
είχα κάποτε ονειρευτεί να περπατήσουμε κοντά - κοντά
στο κουτελό σου ένα μικρό σημάδι απ' την σφεντόνα μου
στο μαντήλι μου φυλάω διπλωμένα τα δάκρυά σου
στην άκρη της αυλής μας έχουν ξεμείνει τα σκολιανά
παπούτσια σου
στον τοίχο του παλιού σπιτιού φέγγουν ακόμα
με κιμωλία γραμμένα τα παιδικά μας όνειρα.
Γέρασε η μάνα σου σφουγγαρίζοντας τις σκάλες των
υπουργείων
το βράδυ σταματάει στη γωνιά
κι αγοράζει λίγα κάρβουνα απ' το καρότσι του πατέρα μου
κοιτάζονται μια στιγμή και χαμογελάνε
την ώρα που εσύ γεμίζεις τ' όπλο σου
κ' ετοιμάζεσαι να με σκοτώσεις.
Βασίλεψαν τα πρωϊνά σου μάτια πίσω απο ένα κράνος
άλλαξες τα παιδικά σου χέρια μ' ένα σκληρό ντουφέκι
πεινάμε κ' οι δυο για ένα χαμόγελο
και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο.
Ακούω τώρα τις αρβύλες σου στο χιόνι
σε λίγο θα πας να κοιμηθείς
καληνύχτα, λυπημένε αδερφέ μου
αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα
σε συλλογίζομαι
καθώς θ' ακουμπήσεις τ' όπλα σου στη γωνιά θα ξαναγίνεις
ένα σπουργίτι.
Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θα' θελα να το λαβώσεις.

(Τάσος Λειβαδίτης)

Στους λαβύρινθους του μυαλού μου...

Στους λαβύρινθους του μυαλού μου...


Πάλι στους λαβύρινθους του μυαλού μου σε γυρεύω,
η κλωστή της ανάμνησής σου με οδηγεί
στο παιδικό σου πρόσωπο,
στην αθώα σου καρδιά,
μα και στο σκληρό σου περίβλημα,
Κι όταν βρω την άκρη, τις χορδές θα σπάσω
της μουσικής που σε περιβάλλει,
να μάθω τις μυστικές της νότες,
αυτές που ποτέ σου δε μου ‘μαθες
και ζητούσες να σφυρίξω το σκοπό σου,
μα η κλωστή αυτή με πνίγει,
την κόβω,
να μη σε ψάχνω πια,
θα ψάχνω να βρω τον εαυτό μου…
(Δ.Κ)