Γίνε!
Αν
δεν είσαι βροχή αγάπη μου γίνε δέντρο
ανθισμένο γίνε δέντρο
κι αν αγάπη μου δεν είσαι δέντρο
γίνε χώμα
γίνε χώμα
υγρό γίνε χώμα
κι αν πέτρα αγάπη μου δεν είσαι
γίνε φεγγάρι
στο δρόμο του έρωτα γίνε φεγγάρι
να μη ξεστρατήσουμε ποτέ...
να μη ξεστρατήσουμε ποτέ...
Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου 2012
Χαθήκαμε
Σεντόνια τσαλακωμένα. Προσδοκίες. Σεντόνια πεταμένα στο πάτωμα.
Σώματα ιδρωμένα.
Άλικα αγγίγματα. Ψίθυροι. Άληκτα πάθη.
Χνάρια.
Ποτάμια-Χάδια.
Ίχνη πυρωμένα στη σάρκα την εύφλεκτη.
Μισόγυμνος ο έρωτας φουντώνει.
Μ’ αγγίγματα τάσης υψηλής.
Πως
ν αντέξω;
Πως
ν' αντέξεις;
Χαθήκαμε…
Χωρίς ανάσα…
Χαθήκαμε…
Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 2012
Εγώ κι εσύ
Εγώ κι εσύ
γυναίκα κι άντρας
αγάπη κι έρωτας
γυναίκα μήτρα εγώ εσύ άντρας αγέννητος
εσύ πόθος και κραυγή
άντρας και γυναίκα στης ένωσης τη στιγμή
ανατολή εγώ
με χάδια και φιλιά θα σε σκεπάσω
θα σε γεμίσω καυτούς ανασασμούς
γυναίκα ανατολή εγώ
άντρα ήλιε μου θα σε ξυπνήσω
κι έπειτα θα γίνω γυναίκα δύση εγώ
αναπαμό θα σου χαρίζω
στο τέλος της διαδρομής
εκεί στης αγκαλιάς τα βάθη
γυναίκα Γη εγώ
σε σένα άντρα Ουρανέ μου
βουνά-κάμπους λίμνες-ποταμούς
θάλασσες κι ωκεανούς σε σένα!
γυναίκα Λίμνη εγώ δικιά σου Ποταμέ μου
μέσα μου όλα μου να τα γευτείς
γυναίκα Θάλασσα εγώ κομμάτι σου Ωκεανέ μου
πάνω σου ταξίδια ατελεύτητα
στα βάθη σου τ' απέραντα να χάνομαι
η Άνοιξη εγώ κι ο Μάης της εσύ
Ζωή να ζω εγώ και συ η Ανάσα της να είσαι
Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2012
Ξέρεις το πόσο, ξέρω το γιατί
Έλεγα, ώσπου ήρθες.
Έπιασες το χέρι μου με το δικό σου, τεντώσαμε τους δείκτες μας και αγγίξαμε τον μαύρο καμβά του χειμωνιάτικου ουρανού, στο
σημείο που μια ασημένια κουκκίδα άφηνε τη δική της μοναδική λάμψη. Ήμασταν
μαζί από τότε που δεν ήμασταν. “Θυμάσαι;” μου είπες. “Θυμάμαι”, απήντησα. Η
αγάπη δεν συνάδει με τους νόμους της φύσης. Είναι κάτι το υπερφυσικό, το εξωπραγματικό,
τ’ απέραντο. Το δικό μας, της αγάπης τ’ αστέρι θα είναι για πάντα καρφιτσωμένο
στον ουρανό. Θα είναι πάντα ορατό σε όποιο σημείο της γης κι αν βρισκόμαστε…
Ζήτησα ένα μέρος να με
κρύψεις για να προστατευθώ, να με ζεστάνεις, την αγάπη να νοιώσω βαθιά ως το μεδούλι. Κι εσύ μου
έδωσες την αγκαλιά σου που να κλειδώσει κατάφερε όλα όσα φοβόμουν, να
ξεκλειδώσει όλα όσα επιθύμησα. Ησύχασε ο πόνος όταν σε σένα αφέθηκα. Ξέρεις
το πόσο, ξέρω το γιατί.
Είσαι ό,τι αγάπησα. Είσαι ό,τι με γέννησε και γέννησα.
Γυναίκα για σένα μονάχα έγινα.
Όσο σ’ αγαπώ, άλλο τόσο θα σ' αγαπάω…
Σάββατο, 6 Οκτωβρίου 2012
Ζωή μου
Τα χέρια σου να ψάξουν να
με βρουν
ν’ αρπάξουν ν’ αγκαλιάσουν
τη ζωή μου
να μπερδευτούμε κι άλλο
να τρελαθούμε λίγο ακόμα
να δούμε πόσο αντέχουμε
ποιος κρίκος μας ενώνει;
η γλώσσα ή η γεωγραφία;
γυμνοί και οι δυο
ολόγυμνοι και αγνοί
διαφορά καμία
ο ένας στο αίμα του άλλου
να κυλά
ως θησαυροί μοναδικοί
καλά προστατευμένοι
…….
σήμερα όπως και πάντα αγάπη
μου
δεν σε σκεφτόμουνα
σε ζούσα
Τετάρτη, 19 Σεπτεμβρίου 2012
Κύμα βίαιο
Ήθελα
να σου μιλήσω πάλι όπως χθες, όπως από πάντα ήθελα. Ήθελα να σου μιλήσω
για τους δαίμονές και τους αγγέλους μου. Πάντα ήθελα να σε κρατάω και
να σου μιλάω για τέτοια και για άλλα κι εσύ να μου ξεχύνεσαι στο πάτωμα
και εγώ μαζί σου να ξεχύνομαι και από τη σιωπή μου να σου χαρίζω την πιο
βαθιά μου. Να σε τυλίγω στα χέρια και να σε θρέφω σαν παιδί με τη σκέψη
μου, με τη λαχτάρα μου στα μάτια. Τόσο που να μην μας ξεχωρίζει
κάποιος, ποιος είσαι εσύ – ποια είμαι εγώ.
Στ’
απέραντα λιβάδια της ψυχής σου αλυσοδέθηκα ποτέ κανείς τα άνθη σου να
μην τα κόψει. Την απόλυτη παράδοσή μου κανείς άλλος από σένα να μη δει.
Κανείς να μη νοήσει την άγρια επιθυμία μου, κάθε στιγμή, να σε αγγίζω.
Κύμα
βίαιο είσαι. Με κατακλύζεις τότε που ήσουνα - τώρα που είσαι. Η αλμύρα
σου, τα μάτια μου τσούζει σαν επιμένω γουλιά-γουλιά να σε πίνω. Κύμα
βίαιο στα βράχια ο πόθος με πετά. Ο πόθος κόκκινο της φωτιάς στα
βράχια.
Σάρκα της σάρκας μου, ανάσα μου ζωοφόρα σαν άγια αμαρτία σε φορώ, σαν δηλητήριο ποθητό νυχτόμερα σε πίνω.
Σαν λείπεις
Σαν λείπεις δεν έχω που να κοιτάξω, δεν έχω τι να αγγίξω, δεν έχω σε τι να πιστέψω
το νόημα της ζωής πουθενά δεν το βρίσκω
σαν λείπεις όλη η γη παύει να γυρίζει
μα σαν έρχεσαι Ήλιε μου
όλα φέγγουν, όλα αποκτούν χρώμα και νόημα
τ' άστρα και το φεγγάρι κι η πλάση όλη γύρω
όλα υπάρχουν όλα γιορτάζουν γιατί ήρθες εσύ
και ξέρεις, ε; μόνο στα μάτια σου μπορώ να βρω έναν δρόμο
μόνο εκεί μπορώ να βρω έναν τόπο για να σταθώ
Μείνε
Ξημέρωσε.
Κάθομαι και κοιτώ. Τόσο απλά. Έτσι απλά. Μερικές φορές αν ανεξήγητα
αντιδρώ, συγχώρα με. Δεν το επιδιώκω. Κατά πάσα πιθανότητα με διώκω.
Κάτσε. Πάρε την καρέκλα και απέναντί μου φανερώσου. Πιάσε με τα χέρια
σου την κούπα του καφέ που σου έφτιαξα. Περίμενε να ανάψω ένα τσιγάρο
για να μπορέσεις σιωπηλά να μου μιλήσεις.
Μόλις κύλησε ένα ακόμα πρωινό. Μετά
θα έρθω από τη δουλειά και ήσυχα θα στρώσω το τραπέζι. Τα καλά
μαχαιροπήρουνα θα βγάλω. Αυτά που πάνω τους δεν χαράζεται τίποτα.
Αχάρακτα. Άρρηκτα. Σαν σύνδεσμοι οστών που δεν λυγάνε. Σαν και σένα. Σαν
και μένα. Κάτσε να φάμε. Άναψε το κερί. Πιάσε τα καλά ποτήρια. Σήμερα
ας τα κάνουμε να βγάλουν καθάριους ήχους. Θα ετοιμάσω κάτι δύσκολο. Όπως
πρέπει να είναι μια απόφαση. Έτσι θα το κάνω. Για να σε ευχαριστήσω.
Για το ότι ήρθες. Ή καλύτερα για το ότι έμεινες.
Μόλις κύλησε ένα ακόμη μεσημέρι. Άνοιξε
τα παράθυρα. Από αυτά που έξω υπάρχουν, τίποτα δεν θα κοιτάξω. Ούτως ή
άλλως δεν έχω και τίποτα άλλο να τάξω. Τα έδωσα όλα με μιας και ούτε που
το σκέφτηκα καθόλου. Τάματα στον ύπνο. Εκεί στην αρχή αφέθηκα. Ο ύπνος
που ήρθε, δεν αργεί να σε γαληνέψει. Μωρού ανάσα εκπνέεις. Μην κινείσαι.
Να σε σκεπάσω θέλω. Μισώ το κρύο. Μια σκέψη κάνω. Δυο αστέρια να
κατεβάσω, στα μάτια μου να τα κολλήσω και έτσι να μείνω όλο το βράδυ. Να
σε ζεσταίνω μέχρι το πρωί.
Μόλις κύλησε ένας ακόμη αιώνας…
Αρκεί μονάχα
Σου παραδίδω ένα φθαρμένο κορμί
μια ζωή αδάμαστη σου παραδίδω
δισταγμός δεν υπάρχει στο βλέμμα
δεν ξέχασα ποτέ δεν ξεχνώ
τον ήχο των χρωμάτων σου
δισταγμός δεν υπάρχει στο βλέμμα
δεν ξέχασα ποτέ δεν ξεχνώ
τον ήχο των χρωμάτων σου
εγώ και συ ξέρουμε καλά
πως ποτέ δεν θα χαθούμε
κι όταν η θάλασσα με κλέψει για πάντα
και όταν ο αφρός της με τυλίξει
πως ποτέ δεν θα χαθούμε
κι όταν η θάλασσα με κλέψει για πάντα
και όταν ο αφρός της με τυλίξει
με το πιο λευκό του πέπλο
και εσύ σαν απομείνεις μόνος να ταξιδεύεις
και εσύ σαν απομείνεις μόνος να ταξιδεύεις
να κάψεις τα πανιά σου και να 'ρθείς
να κάνουμε μαζί το στερνό ταξίδι
να κάνουμε μαζί το στερνό ταξίδι
και ύστερα εμείς θα μεθύσουμε τον θάνατο
με ιστορίες για σπασμένες καρδιές
θα κάνουμε ταξίδια σε μας τόσο γνώριμα
σε προορισμούς για μας από χρόνια κλειδωμένους
με ιστορίες για σπασμένες καρδιές
θα κάνουμε ταξίδια σε μας τόσο γνώριμα
σε προορισμούς για μας από χρόνια κλειδωμένους
αρκεί μονάχα να μην βιαστώ
αρκεί μονάχα να σε περιμένω…
Αστραπή της κομμένης μου ανάσας
να διαβώ λαχταρώ το άγριο ποτάμι
της αιωνιότητάς μου γητευτή
αυτό που ζούμε είναι ένα τίποτα
μπροστά σ’ αυτό που θα ζήσουμε
υπόσχομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου