Πωλ Ελυάρ, "Δύο ποιήματα"

ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΚΙΑ


Πλησιάζουμε
Μέσα στα δάση
Πάρε το δρόμο του πρωινού
Ανέβα τα σκαλιά της πάχνης


Πλησιάζουμε
Είναι η καρδιά της γης σφιγμένη


Να ’ρθει στον κόσμο μια μέρα ακόμη


Θα πλατύνει ο ουρανός
Είχαμε βαρεθεί
Να κατοικούμε στα ερείπια του ύπνου
Στη χαμηλή σκιά της ανάπαυσης
Της κούρασης και της εγκατάλειψης


Η γης θα ξαναπάρει τη μορφή των ζωντανών σωμάτων μας
Ο άνεμος θα μας υπομείνει
Ο ήλιος και η νύχτα θα περάσουν μες στα μάτια μας
Χωρίς ποτέ να τ’ αλλάξουν


Το σίγουρό μας διάστημα ο αγνός μας αέρας φτάνει
Για να γεμίσει την αργοπορία που έσκαψε η συνήθεια
Όλοι μαζί θ’ αράξουμε σε μια καινούρια μνήμη
Και θα μιλήσουμε μαζί μια ευαίσθητη λαλιά


Ω αδερφοί μου αντίμαχοι που κρατάτε στα μάτια
Τη νύχτα αναλυμένη και τη φρίκη της
Πού να σας έχω αφήσει
Με τα βαριά σας χέρια μες στο λάδι το νωθρό
Μες στις παλιές σας πράξεις
Με τόση λίγη ελπίδα που κι ο θάνατος
Φαίνεται να ’χει δίκιο
Χαμένοι μου αδερφοί
Εγώ πηγαίνω προς τη ζωή έχω την όψη ανθρώπου
Για ν’ αποδείξω πως ο κόσμος έγινε στ’ ανάστημα μου


Και δεν είμαι μόνος
Χίλιες εικόνες από μένα πληθαίνουν το φως μου
Χίλιες ματιές πανόμοιες ισοπεδώνουν τη σάρκα
Να το πουλί το παιδί κι ο βράχος κι ο κάμπος
Σμίγουν μαζί μας
Γελά το χρυσάφι που έμεινε από την άβυσσο έξω
Γυμνό νερό γυμνή φωτιά για μια εποχή μονάχα
Έκλειψη δεν υπάρχει πια στο μέτωπο του κόσμου


*


Χέρια από τα χέρια μας αναγνωρισμένα
Χείλια με τα χείλια μας ενωμένα
Οι πρώτες ανθισμένες ζέστες
Παραστέκουνται το αίμα δροσερό
Το πρίσμα ανασαίνει μαζί μας
Εύφορη αυγή
Στην κορφή κάθε χόρτου βασίλισσα
Στην κορφή των μούσκλων στην αιχμή του χιονιού
Του κυμάτου της ταραγμένης άμμου
Της επίμονης παιδικής ζωής
Έξω από όλες τις σπηλιές μας
Έξω από τον εαυτό μας.




Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης

Είπαν για τον έρωτα …

Η αγάπη είναι μια λέξη, αυτό που μετράει είναι οι σχέσεις που υπονοεί αυτή η λέξη
~ Matrix Revolutions

Ένας δειλός είναι ανίκανος να νιώσει την αγάπη: είναι το πλεονέκτημα των γενναίων
~ Mohandas Gandhi

Ένας άντρας ερωτεύεται με τα μάτια του, μια γυναίκα με τα αυτιά της
~ Woodrow Wyatt

Όλα τα άσχημα που είναι μέσα μας προέρχονται από το φόβο και όλα τα όμορφα από την αγάπη
~ Eleanor Farjeon

Όλα, καθετί που καταλαβαίνω, το καταλαβαίνω μονάχα επειδή αγαπώ ~ Leo Tolstoy

Οι πληγές τις αγάπης μπορούν να γιατρευτούν μόνο από το χέρι που τις προκάλεσε (Amoris vulnus idem sanat, qui facit)
~ Syrus Publilius

Μια ουγκιά αγάπη αξίζει όσο μια λίβρα γνώσης
~ John Wesley

Και να θυμάσαι, ευαίσθητε φίλε μου, ότι η καρδιά δεν δικάζει με βάση πόσο αγαπάς, αλλά με βάση πόσο σε αγαπάνε
~ Professor Marvel, Wizard of Oz

Και να μη νομίσετε ότι μπορείτε να κατευθύνετε την αγάπη: γιατί η αγάπη, αν σας βρει άξιους, θα σας κατευθύνει εκείνη.
~ Khalil Gibran

Στο άγγιγμα της αγάπης, όλοι γίνονται ποιητές ~
Πλάτωνας

Η Βαρύτητα δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για τους ανθρώπους που πέφτουν στον έρωτα ~
Albert Einstein

Μισήστε την αμαρτία και αγαπήστε τον αμαρτωλό ~ Mohandas Gandhi

Το μίσος παραλύει τη ζωή: η αγάπη την απελευθερώνει. Το μίσος μπερδεύει τη ζωή: η αγάπη την εναρμονίζει. Το μίσος συσκοτίζει τη ζωή: Η αγάπη τη φωτίζει. ~ Dr. Martin Luther King, Jr.

Έχω ανακαλύψει το παράδοξο ότι αν (συνεχίζω να) αγαπάω (όλο και περισσότερο) μέχρι να πονέσω, τότε δεν υπάρχει πόνος, μονάχα περισσότερη αγάπη ~ Mother Teresa

Είναι η αγάπη και όχι η λογική που είναι πιο δυνατή από το θάνατο.
~ Thomas Mann

Αυτό που πρέπει να ανακαλύψεις δεν είναι αν ο άλλος είναι τέλειος -κανείς δεν είναι τέλειος- αλλά αν είναι τέλειος για σένα
~ Good Will Hunting

Είναι δυνατόν να δώσει κάποιος χωρίς να αγαπά αλλά είναι αδύνατον να αγαπά χωρίς να δίνει.
~ Richard Braunstein

Η αγάπη τα απαιτεί όλα και έχει δικαίωμα σε όλα.
~ Beethoven

H αγάπη δεν αφορά δύο ανθρώπους που κοιτούν ο ένας τον άλλο, αλλά δύο ανθρώπους που μαζί κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση.
~ Antoine de Saint-Exupιry

Η αγάπη δεν κατακτά: καλλιεργεί.
~ Goethe

Η αγάπη δεν είναι αυτό που κάνει τη Γη να γυρίζει. Η αγάπη είναι αυτό που κάνει την περιστροφή αυτή να αξίζει τον κόπο.
~ Franklin Jones

Η αγάπη μας δίνει σε ένα λεπτό αυτό που με δυσκολία θα είχαμε καταφέρει να κατακτήσουμε με προσπάθειες ετών.~
Goethe

Το πρώτο καθήκον της αγάπης είναι να αφουγκράζεται.
~Paul Tillich

Δεν υπάρχει τίποτα τόσο γλυκό στη ζωή όσο τα όνειρα της νεανικής αγάπης. ~Tomas Moore

Η αγάπη δεν έχει υπέρτατο βαθμό, τα αστέρια δεν έχουν αριθμό και η θάλασσα δεν έχει αναπαμό ~ Eleanor Farjeon

Η αγάπη είναι μια τρέλα: αν καταπιεστεί μεγαλώνει ταχύτερα ~ Mark Twain

Η αγάπη είναι μια τέχνη, όπως η μουσική ~ Pierre Lous (1870-1925)

Η αγάπη έχει τόσα προβλήματα όσα ένα ποδήλατο. Τα μόνα προβλήματα είναι οι οδηγοί, οι επιβάτες και ο δρόμος.~ Franz Kafka

Η αγάπη είναι όπως ένα άγριο τριαντάφυλλο: πανέμορφη και ήρεμη, αλλά και έτοιμη να χύσει αίμα αμυνόμενη. ~ Mark A. Overby

Μην αγαπάς αυτό που είσαι, αλλά αυτό που μπορείς να γίνεις.
~ Miguel de Cervantes

Οι άντρες πάντα θέλουν να είναι η πρώτη αγάπη μιας γυναίκας. Οι γυναίκες θέλουν να είναι η τελευταία σχέση ενός άντρα.
~ Oscar Wilde

Η αγάπη τα κατακτά όλα: Ας υποκύψουμε στην αγάπη (Omnia vincit Amor; et nos cedamus Amori).
~ Βιργίλιος

Μια λέξη μας απελευθερώνει από όλο το βάρος και τον πόνο της ζωής: αυτή λέξη είναι η αγάπη
. ~ Σοφοκλής

Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η πεποίθηση ότι σ’ αγαπάνε, σ’ αγαπάνε γι αυτό που είσαι, ή ακόμα καλύτερα, σε αγαπάνε παρ’ ότι είσαι αυτός που είσαι.
~ Victor Hugo

Όσο περισσότερο κρίνεις τόσο λιγότερο αγαπάς.
~ Honore de Balzac

Όταν αγαπάς κάποιον βλέπεις το πρόσωπο του Θεού.
~ Victor Hugo

Σχηματιζόμαστε και φερόμαστε ανάλογα με το τι αγαπάμε.
~ Goethe

Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, τότε ο κόσμος θα γνωρίσει τελικά την ειρήνη.
~ Jimi Hendrix

Όπου κυριαρχεί η αγάπη δεν υπάρχει θέληση για εξουσία. Εκεί που κυριαρχεί η δύναμη δεν υπάρχει θέση για την αγάπη. Το ένα είναι η σκιά του άλλου.
~ Friedrich Nietzsche

Μπουκάι: Αγάπη χωρίς εξάρτηση

Η αγάπη είναι να μεγαλώνουν και οι δύο σύντροφοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον. Μετριέται με την ανανεωμένη επιθυμία για ανάπτυξη που μου δίνει η παρουσία σου, με τη χαρά να μοιραζόμαστε το φως και με την απολαυστική συνάντηση των ριζών και των κλαδιών μας.

Αλλά ο έρωτας ποτέ δεν μετριέται με την απόφαση να ρισκάρω να σε παρασύρω στην πτώση μου.

Το να αγαπάς χωρίς να εξαρτάσαι είναι, αναμφίβολα, μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της καθημερινής μάχης για μια ευτυχισμένη ζωή. Και το να μην εξαρτάσαι δεν κοστίζει λίγο – σε καμία περίπτωση. Ένας άνθρωπος αυτοεξαρτημένος, πάντα θα κατηγορείται από εκείνους που αφήνονται σε άνετες και προβλέψιμες εξαρτήσεις, ως υπερόπτης, ανόητος, σκληρός ή επιθετικός – για να μην πω αντικοινωνικός, μισάνθρωπος ή εγωιστής.

Εκείνοι που έχουν μάθει να μην εξαρτώνται, δεν επιτρέπουν ούτε και στους άλλους να εξαρτηθούν απ’ αυτούς. Ξέρουν πως και στις δύο άκρες της αλυσίδας, και ο σκλάβος και ο αφέντης είναι θύματα σκλαβιάς, και την απορρίπτουν. Αρνούνται να γίνουν κρεμάστρες για ξένα καπέλα και δεν θέλουν να βασιστούν σε άλλους για να καταφέρουν οτιδήποτε.

Μπορείς να κολλήσεις ένα κομμάτι σελοτέιπ στο χέρι σου.

Αν το κάνεις με προσοχή, η ένωση μένει σταθερή και διατηρείται.

Μπορείς να το ξεκολλήσεις και να το κολλήσεις ξανά, αλλά η αποτελεσματικότητα δε θα ‘ναι η ίδια με την πρώτη φορά.

Μπορείς να το επαναλάβεις πολλές φορές, αλλά κάθε φορά η κόλλα θα κρατάει λιγότερο.

Ο λόγος είναι προφανής… Κάθε φορά, κομματάκια από το δέρμα σου, μικρά και αόρατα, ξεριζώνονται από το τράβηγμα.

Είναι αυτά τα μικροσκοπικά θραύσματα που εμποδίζουν την ένωση να ξαναγίνει σταθερή και διαρκής.

Είναι το σύνολο όλων αυτών των θραυσμάτων που τελικά, μια μέρα, κάνουν την ταινία να μην κολλάει πια…Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ: «Βασίσου πάνω μου»

Χόρχε Μπουκάι: Είμαστε περαστικοί.. ένα ταξίδι η ζωή μας, ας το ζήσουμε κι ας το ταξιδέψουμε

Χρειάζεται δουλειά για να μπορέσεις να αφήσεις πίσω αυτό που δεν έχεις πια. Να αποδεσμευτείς και ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι αυτό που ακολουθεί. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου για τη χειρότερη πρόκληση με την οποία βρίσκεσαι αντιμέτωπος όταν είσαι ένας υγιής ενήλικος. Να ξέρεις ότι μπορείς πραγματικά να αντιμετωπίσεις την απώλεια οποιουδήποτε πράγματος.

Αυτό είναι το κουράγιο, η δύναμη της ωριμότητας: να έχεις την πεποίθηση ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις ό,τι και να σου συμβεί, ακόμη και την ιδέα ότι κάποια στιγμή κι εσύ ο ίδιος δεν θα υπάρχεις.

Ίσως έτσι, μέσω της συνειδητοποίησης πως όλοι μου οι δεσμοί είναι προσωρινοί, μπορέσω να δεχτώ και ορισμένα άλλα πράγματα που είναι από τα δυσκολότερα να δεχτεί κανείς:

Ότι δεν είμαι αιώνιος, ότι είναι ορισμένος ο χρόνος για το πέρασμά μου από αυτόν τον κόσμο, από τον τόπο αυτό, το συγκεκριμένο διάστημα.

Λένε πως ήταν κάποιος μια φορά που πήγε να επισκεφτεί έναν διάσημο ραβίνο, να τον συμβουλευθεί για κάποιο θρησκευτικό ζήτημα.

Μπαίνει στο σπίτι του ραβίνου και το βλέπει τελείως άδειο. Υπήρχαν μόνο δύ σκαμνάκια, ένα στρώμα ριγμένο στο πάτωμα κι ένα απλά τραπεζάκι.

Ο επισκέπτης αφού πήρε τις απαντήσεις που ήθελε στο ζήτημα που τον απασχολούσε, ρωτάει τον ραβίνο:

«Με συγχωρείτε, ραβίνε… Πού είναι τα έπιπλά σας;»

Ο ραβίνος του λέει:

«Τα δικά σου που είναι;»

Ο επισκέπτης του απαντάει:

«Μα εγώ δεν είμαι από δω, περαστικός είμαι από αυτήν την πόλη».

«Κι εγώ περαστικός είμαι…», του λέει ο ραβίνος.

Φαίνεται ότι ζούμε σ΄ έναν κόσμο όπου αγοράζουμε, αποκτούμε ένα σωρό πράγματα και μένουμε δεμένοι σ’ αυτά. Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η βιομηχανική κοινωνία μας υποσχόταν κάτι που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιήσει – αλλά αυτό δεν μας το είπε κανείς. Μας υποσχέθηκε ότι αν μπορέσουμε να αγοράσουμε όλα όσα θέλουμε, τότε θα είμαστε καλά, δεν θα υποφέρουμε, και τα λοιπά… και τα λοιπά…
Μας ξεγέλασαν! Μας είπαν ψέματα! Καταλαβαίνεις; Ψέματα! Η ιστορία έδειξε ότι όλα ήταν ένα ψέμα!

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο δρόμος των δακρύων«, του Αργεντίνου ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, εκδόσεις opera/animus

Χόρχε Μπουκάι: Αγάπη και εγωισμός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που του άρεσε να θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό και ήθελε όλοι γύρω του να τον θαυμάζουν για τη δύναμή του. Καλεί μια μέρα τον σοφό της αυλής και τον ρωτάει αν υπάρχει άλλος στον κόσμο πιο ισχυρός απ’ αυτόν, και ο σοφός τού απαντά πως έχει ακούσει να λένε ότι στο χωριό ζει ένας μάγος που τη δύναμή του δεν μπορεί κανείς να ξεπεράσει: ξέρει τα μελλούμενα.

Ζεματίζεται απ’ τη ζήλια ο βασιλιάς και αρχίζει τις ερωτήσεις γι’ αυτόν τον μάγο. Μια μέρα, επειδή είχε βαρεθεί πια ν’ ακούει πόσο δυνατός και αγαπητός ήταν ο μάγος, μηχανεύεται ένα σχέδιο: θα καλούσε τον μάγο σε δείπνο, και μπροστά σε ολόκληρη την αυλή, θα τον ρωτούσε πότε θα πέθαινε ο μάγος που είχε έρθει στο βασίλειό του. Τη στιγμή που θα απαντούσε θα τον σκότωνε ο ίδιος με το σπαθί του για ν’ αποδείξει πως ο μάγος έκανε λάθος στην πρόβλεψη του θανάτου του. Έτσι, σ’ ένα βράδυ θα τέλειωναν όλα: και ο μάγος και ο μύθος για τη δύναμή του…
Έρχεται η μέρα της γιορτής και, μετά το μεγαλοπρεπές δείπνο, ο βασιλιάς κάνει στο μάγο την κρίσιμη ερώτηση:

«Είναι σίγουρο ότι μπορείς να διαβάζεις το μέλλον;»

«Λίγο» απαντάει ο μάγος.

«Πότε θα πεθάνει ο μάγος του βασιλείου;»

Ο μάγος χαμογελάει, τον κοιτάζει στα μάτια και λέει:

«Μια μέρα πριν από τον βασιλιά».

Μόλις ακούει αυτή την απάντηση ο βασιλιάς, όχι μόνο δεν τολμάει να τον σκοτώσει, αλλά, από φόβο μήπως του συμβεί κάτι, τον καλεί να έρθει να μείνει μαζί του στο παλάτι με τη δικαιολογία ότι χρειάζεται έναν σύμβουλο για τις σοβαρές βασιλικές υποθέσεις.

Το πρωί στέλνει ο βασιλιάς να φωνάξουν τον προσκεκλημένο του. Για να δικαιολογήσει την παραμονή του στο παλάτι, του κάνει μια ερώτηση και ο μάγος, που ήταν σοφός, του δίνει μια απάντηση σωστή, αποτελεσματική και δίκαιη.

Ο βασιλιάς επαινεί τον φιλοξενούμενό του για την εξυπνάδα του και τον παρακαλεί να μείνει ακόμη μια μέρα, και μετά άλλη μία. Κάθε μέρα, ο βασιλιάς περνάει αρκετό χρόνο συζητώντας με το μάγο, καταρχάς για να είναι σίγουρος ότι είναι σώος και αβλαβής, αλλά και για να του κάνει διάφορες ερωτήσεις. Αισθάνεται ότι οι συμβουλές του νέου του συμβούλου είναι τόσο εύστοχες που, χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνει, τις λαμβάνει υπόψη του σε όλες του τις αποφάσεις.

Περνούν οι μήνες και τα χρόνια. Και όπως συμβαίνει πάντα, δίπλα σε κάποιον που ξέρει, αυτός που δεν ξέρει γίνεται πιο σοφός… Έτσι, ο βασιλιάς γίνεται σιγά σιγά όλο και πιο δίκαιος και σωστός, και δεν αισθάνεται πια την ανάγκη να επιβεβαιώνει τη δύναμή του. Βασιλεύει με γενναιοφροσύνη και μεγαλοψυχία και ο λαός αρχίζει να τον αγαπάει. Τώρα πια δεν συμβουλεύεται τον μάγο για να εξακριβώνει ότι είναι καλά στην υγεία του αλλά πηγαίνει να τον βρει για να μάθει πραγματικά απ’ αυτόν. Και με τον καιρό, ο βασιλιάς κι ο μάγος γίνονται οι καλύτεροι φίλοι.

Μέχρι που μια μέρα, τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνο το δείπνο, ο βασιλιάς θυμάται ότι ο μάγος, που τώρα τον θεωρεί τον καλύτερό του φίλο, ήταν τότε ο χειρότερος εχθρός του. Θυμάται και το κόλπο που είχε σκαρφιστεί για να τον βγάλει από τη μέση. Επειδή δεν αντέχει να κρύβει αυτό το μυστικό, γιατί θα ένιωθε μεγάλος υποκριτής, μαζεύει το κουράγιο του, χτυπάει την πόρτα του μάγου και, με το που μπαίνει, του λέει:

«Πρέπει να σου πω κάτι, καλέ μου φίλε, κάτι που μου βαραίνει την ψυχή».

«Πες μου» του λέει ο μάγος, «αλάφρωσε την ψυχή σου».

«Εκείνο το βράδυ, όταν σε προσκάλεσα σε δείπνο και σου έκανα την ερώτηση για τον θάνατό σου, η πρόθεσή μου δεν ήταν να μάθω το μέλλον· είχα σκοπό να σε σκοτώσω, όποια απάντηση κι αν μου έδινες. Ήθελα ο θάνατός σου να σε απομυθοποιήσει. Σε μισούσα γιατί όλοι σ’ αγαπούσαν… Αισθάνομαι τόση ντροπή…».

Τότε του λέει ο μάγος:

«Άργησες πολύ να μου το πεις. Χαίρομαι, όμως, γιατί αυτό μου επιτρέπει να σου πω ότι το ήξερα ήδη. Ήταν τόσο εμφανής η πρόθεσή σου, που δεν χρειαζόταν κανείς να είναι μάντης για να καταλάβει τι είχες σκοπό να κάνεις… Ωστόσο, σαν δίκαιη ανταπόδοση για την ειλικρίνειά σου, πρέπει να σου ομολογήσω ότι κι εγώ σου είπα ψέματα. Επινόησα εκείνη την τρελή ιστορία ότι ο θάνατός μου δήθεν θα συνέβαινε μια μέρα πριν από τον δικό σου για να σου δώσω ένα μάθημα που σήμερα είσαι πια σε θέση να κατανοήσεις:

Ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο μισώντας και απορρίπτοντας πλευρές των άλλων, ακόμη και δικές μας, που θεωρούμε ανάξιες λόγου, απειλητικές και άχρηστες… Ωστόσο, αν δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο να σκεφτεί, βλέπουμε πόσο πολύ μας κοστίζει να ζούμε χωρίς αυτά που απερίσκεπτα απορρίψαμε.

Εμάς μας δένει η φιλία και η ζωή· και όχι ο θάνατος».

Ο βασιλιάς και ο μάγος αγκαλιάζονται με πολλή χαρά γιατί είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους.
Ο μύθος λέει, ότι εκείνη ακριβώς τη νύχτα, κατά έναν μυστηριώδη τρόπο, πέθανε ο μάγος την ώρα που κοιμόταν και ο βασιλιάς, μόλις το έμαθε, έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια έναν λάκκο στον κήπο, κάτω από το παράθυρό του, κι έμεινε εκεί να κλαίει δίπλα στο λάκκο, ώσπου εξαντλημένος από το κλάμα και τον πόνο, επέστρεψε στο διαμέρισμά του.
Λέει ακόμα ο μύθος ότι αυτήν ακριβώς την νύχτα, εικοσιτέσσερις ώρες μετά τον θάνατο του μάγου, ο βασιλιάς… πέθανε στην κλίνη του ενώ κοιμόταν.

Μπορεί από σύμπτωση… Μπορεί και από τη λύπη του… Μπορεί και για να βγει αληθινή η τελευταία προφητεία του μάγου.

«Ο δρόμος της συνάντησης”, ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΙΙ, του Χόρχε Μπουκάι

Το πιο σημαντικό…

… Σκέφτομαι τους ανθρώπους που πασχίζουν
να διαλέξουν μεταξύ των δύο
ποιο είναι το πιο σημαντικό…
Την λανθασμένη τους πεποίθηση
πως είναι δική τους η ζωή
ή την ψευδαίσθηση πως όλοι τάχα τους αγαπούν…
– Kanenas Kanenas –

Nα υπάρξω για λίγο, μονάχα για σένα …

… Αρκεί ένα δικό σου αληθινό χάδι
να αγγίξει το δικό μου τίποτα…
Έτσι για να με αναστήσει,
να ξελογιαστώ με κάποια αιτία
ώστε να υπάρξω για λίγο, μονάχα για σένα …
– Kanenas Kanenas –

Η σιωπή μου σου μιλάει…

… Άφησα μόνο την σιωπή μου να μιλάει, απαλά, λιτά,
σαν φυλλοθρόισμα, προβάλλοντας από το σκοτάδι…
Την ορμήνεψα πως ν΄ αγγίζει απαλά τα συναισθήματα
προσέχοντας, διάφανα καθώς είναι μην τα τραυματίσει
και πως να χαρίζει φως σε μοναχικές αμίλητες ψυχές….
Οι λιγοστές λέξεις που κάποτε αθέλητα ξέφυγαν
δεν ήταν αρκετές για να στήσουν χορό πολυλογίας
μα έφτασαν για να στολίσουν άκαμπτα χείλη
πλάθοντας μια άχαρη, δυσάρεστη γκριμάτσα
μ΄ ένα επίλογο σε ένα χαμόγελο αγάπης, ίσως κι απρόσμενης χαράς …
-Kanenas Kanenas-