μπορείς;

μπορείς;

Συναντιόμαστε πάνω στο τεντωμένο σκοινί του ακροβάτη

 Έμεινε αυτό χωρίς το δίχτυ που με ασφάλεια έλκει την πτώση.


Μιλάμε καμιά φορά.
 Άλλες πάλι όχι.


 Ανάμεσά μας κυκλοφορούνε σύννεφα που κουβαλάνε βροχές, κρυμμένους ήλιους και χαρωπά ουράνια τόξα


Ανάμεσά μας τόσα κάστρα, άλλα ετοιμόρροπα κι άλλα εντελώς οχυρωμένα, ο καβαλάρης άγιος και μια Παναγιά με αδειανά χέρια.

 Μη με φοβάσαι... Σου μοιάζω, μου μοιάζεις, δεν το βλέπεις;

Στεκόμαστε στην ίδια γωνία κι αγναντεύουμε το πέλαγο, αναζητούμε το ίδιο ηλιοβασίλεμα να αγκαλιάσει τους ώμους μας και μας κατατρέχουν ολόιδια μοναχικά βράδια

Μη με φοβάσαι.

Μιλάς με τα νερά, μιλώ με τους ανέμους.

 Μιλάς με τις μουσικές.

 Μιλώ με τις βροχές.

Ζούμε μαζί πάνω στην ίδια ευθεία.

Το αν θα συναντηθούμε δεν εξαρτάται απ' το μαγικό ραβδί κάποιας μάγισσας.

 Εξαρτάται μονάχα από τις αντοχές μας.

Κι απ' την πανάρχαια ανάγκη των ανθρώπων να ανταμώνουν τη μοίρα τους στο βλεφάρισμα των χρόνων.

 Έλα λοιπόν! Δεν θέλω να σου κάνω κακό, μόνο να σ' αγαπήσω θέλω!

 Εσύ;

 Αντέχεις εσύ; 

Εσύ, θέλω Εσύ να μ' αγαπήσεις μέχρι θανάτου.