ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ

ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ

Προσπαθώ τόσες μέρες να αποτυπώσω στο χαρτί κάτι. Το χέρι ξέπνοο και κουρασμένο δεν αντέχει ούτε το βάρος από το μολύβι να σηκώσει. Είναι πολλές οι θάλασσες και τα βουνά που ανυψώνονται εγκλωβισμένα μέσα μου. Στα μάτια μου μόνο κόκκινες χαρακιές αχνοφαίνονται κι ύστερα δειλές εξαφανίζονται με ένα περίγραμμα χαμόγελου.

Μπουκώνομαι με δόσεις θαλμπωρης από φιλικές κουβέντες και λίγα δευτερόλεπτα δικής σου ύπαρξης.Ύστερα τα αναμασαώ και ανακατευθύνονται σαν πυρά εναντίων των θλίψεως μου.Αντί να αποδυναμώσουν,σαν να μην υπήρξαν ποτέ, εξαϋλώνονται θεριεύοντας το τέρας μου.Δύσκολες μέρες αλλά θα περάσουν,το ξέρω πως θα τις αντιμετωπίσω και θα βγω νικητής.Μέχρι τότε ανημπόρια....Με κυριεύει αυτή η ανημπόρια και εγώ ερωτοχτυπημένος από τη σαγηνή της παραδίνομαι.

Σκοτάδια και σκοτεινιές... Πόσο διαφορετικά και δίδυμα.Έχω σκοτεινιές και τις χαϊδεύω με αγάπη γιατί μου επιτρέπουν να μη τυφλώνομαι από τον ήλιο και να κοιτώ την πραγματικότητα χωρίς ψεύδη αναγκαιότητας.Σκοτάδια με κυνηγάνε λυσσασμένα αυτό το διάστημα.Σκοτάδια που θέλουν να αποκόψουν κάθε νήμα ύπαρξης με την ψυχή μου,να μου φορέσουν παρωπίδες.Δεν αφήνομαι  στα σκοτάδια.Σκοτάδια γεμάτα μπαμπούλες.

Αλλοπρόσαλλος εαυτός...Καίγεται στο φως και τρέμει στο σκοτάδι.Λυκόφωτο αγαλλίασης;Αναμονή και για αυτό...Ήθελα κάτι σημαντικό να πω μέσα σε όλα αυτά τα εξαθλιωμένα λόγια, μα το τράνταγμα των ώμων που επιφέρει τόσο ανυποχώρητα η σκέψη σου αναβάλλει τα πάντα πάλι.

Είναι δύσκολες μέρες, μα μη νομίζεις πως μέσα σε όλα αυτά η ψυχή σταματάει να ονειρεύεται...Μοναχικά όνειρα, αφέγγαρα χωρίς προοπτική να τα αγκαλιάσεις και να πετάξουν χαρωπά προς άγνωστα νεφελώματα.Μοναχικά μα όχι μόνα.Όνειρα για μένα,για σένα και για όσα θα επιβεβαίωναν πως αυτός ο άθλιος κόσμος έχει ακόμα ελπίδα για μια ανατροπή ευτυχίας....

Όνειρα σε δύσκολες μέρες...Όνειρα όμως...Άραγε καταλαβαίνεις τη δυναμική τους μέσα στην τόση ανημπόρια;

Δεν βάζω στόχο εβδομάδας αυτή τη Δευτέρα ας ονειρευτεί ο καθένας ένα όνειρο... Δύσκολες οι μέρες μου και δεν μπορώ να γίνω ψεύτικος πέρα από το περίγραμμα χαμόγελου που μου σχεδιάζω.

Ονειρεύομαι να ήμουν όνειρο... Δύσκολες μέρες με όνειρα ή όνειρα με δύσκολες μέρες;

ΟΝΕΙΡΑ!

Print PDF

το σταυροδρόμι των ονείρων..

το σταυροδρόμι των ονείρων..

Όνειρα... περπατώντας για ακόμα μια φορά στους δρόμους της πόλης , παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου , έχω αυτή την συνήθεια.... αναρωτιέμαι ποιες να είναι οι σκέψεις τους,ποιες οι αγωνίες τους?ποια τα όνειρα τους?

Μήπως τα όνειρα είναι μια διέξοδος του μυαλού για να μην τρελαθούμε... μια άμυνα του οργανισμού μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε,να προχωράμε , μέχρι που? μέχρι πότε?

                                                           .....................                                        

Και εσύ ονειρεύεσαι μια ζωή παραμυθένια, μια ζωή μοναδική, εκεί που όλα θα είναι όπως τα φαντάζεσαι ,με την αγάπη σου ,τον ερωτά σου,και μετά τι? θα σταματήσεις να ονειρεύεσαι..δεν πιστεύω.. τότε τι όνειρα θα κάνεις..?

                                                          ......................

Μάλλον τελικά γι αυτό τα λένε όνειρα γιατί πάντα θα υπάρχουν πάντα θα ταξιδεύουν μαζί σου..και όσο ποιο πολλά όνειρα πραγματοποιήσεις τελικά τόσο ποιο πολλά θα κάνεις.......

                                                       ........................
Όσο για σένα τα ποιο πολλά σου όνειρα είναι γύρω από μια χαμένη αγάπη ..μια αγάπη που ονειρεύεσαι να μην είχε τελείωση ποτέ,  και ταξιδεύοντας στους μαγικούς και μοναδικά πλασμενους δρόμους τον ονείρων σου καταλήγεις στο σταυροδρόμι των ονείρων... εκεί που όλοι η δρόμοι καταλήγουν σε εκείνη.....

 Καλό βράδυ εύχομαι σε όλους με όνειρα πολύτιμα..

όνειρα του precious dreams σ

	Στο Σταυροδρόμι των ευχών
	Αν ήταν αυτή η καρδιά που κρυβόταν πίσω από το λιγνό κορμί και το μελαχρινό βλέμμα κάτω από τα καστανόξανθα μαλλιά δική σου, θα με είχε δει καθώς μαδούσα τις κιτρινωπές παπαρούνες της αθλίας μου ψυχής. Εκείνη την ώρα ήθελα να ψάξω στα βάθη των συναισθημάτων μου για να βρω έναν δρόμο που να είναι αρκετά δύσκολος και τραχύς για μένα αλλά συνάμα τόσο απαλός και μαλακός για μιαν αγάπη σαν αυτή που είχα ονειρευτεί. Εκείνες οι στιγμές ήταν πολύ χαρακτηριστικές γιατί καθώς περνούσα από εκείνο το σταυροδρόμι ένιωσα να με κατακλύζει ένας χείμαρρος ονείρων που με έπνιγε ολοκληρωτικά. Ήταν ένα ποτάμι ονείρων σαν αυτά που ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω πραγματικότητα. Παρόλο που πνιγόμουνα στο ορμητικό ποτάμι σε εκείνο το σταυροδρόμι προσπάθησα να προσανατολιστώ. Τα όνειρα περνάγανε με μεγάλη ταχύτητα από δίπλα μου σε αντίθετες κατευθύνσεις και ο ήχος τους διατάραζε την γαλήνη της καλοκαιρινής φεγγαρόλουστης νύχτας. Μια τέτοια νύχτα κάτω από τα αστέρια του απέραντου γαλάζιου ουρανού, πόσες ψυχές των ανθρώπων ονειρεύονται μια καλύτερη μέρα?. Πόσες ευχές γίνονται όνειρα που ποτέ δεν ανθίζουν?. Και πόσες καρδούλες ραγίζει του Θεού η αλάθητη μοίρα?. Άπλωσα το χέρι να ακουμπήσω σε ένα όνειρο που περνούσε από δίπλα μου εκείνη τη στιγμή, και άκουσα από τα βάθη μια φωνή να μου λέει. -«Τις ευχές των ανθρώπων δεν μπορείς να τις πιάσεις» -«Μα είναι αυτή η ευχή η δικιά μου» είπα εγώ -«Δεν είναι δικιά σου. Οι ευχές που περνούν όλες μοιάζουν. Και από χιλιάδων ψυχών το στόμα πηγάζουν.» Τότε κατάλαβα πώς βρισκόμουν στο σταυροδρόμι των ευχών.

H Tελευταία Aγκαλιά

H Tελευταία Aγκαλιά

Το φως του ήλιου διαπέρασε τα κλαδιά των δέντρων φωτίζοντας τα καταπράσινα φύλλα, καθώς χόρευαν μαζί με το ήρεμο αεράκι. Ένα ρυάκι περνούσε ανάμεσα απ' το δάσος. Το νερό άστραφτε σαν χρυσάφι. Η γυναίκα κοίταζε την παραμορφωμένη αντανάκλασή της στα τρεχούμενα νερά.  Έτσι, χαμένη στις σκέψεις της, έκανε πως δεν είχε δει ότι την πλησίαζε.

«Ήξερα ότι θα ήσουν εδώ». Τα λόγια του ήταν τόσο απροσδόκητα που σχεδόν την τρόμαξαν, πριν ακόμα γυρίσει να κοιτάξει το πρόσωπό του. Το βλέμμα της ήταν θυμωμένο, αλλά, θα μπορούσε κανείς να δει τη θλίψη που ήταν θαμμένη κάτω απ' αυτό.

«Γιατί το κάνεις αυτό;», ρώτησε σφίγγοντας το χέρι της σε γροθιά.

«Επειδή σ' αγαπώ!», ομολόγησε εκείνος. Προσπαθούσε να την κάνει να καταλάβει, αλλά, εκείνη δεν ήθελε να τον ακούσει.

«Δεν μ' αγαπάς. Έκανες τα πάντα, μόνο και μόνο για να με πληγώσεις». Άρχισε να βηματίζει πέρα -δώθε, σαν λέαινα αναστατωμένη. Προσπαθούσε να παραμείνει θυμωμένη μαζί του, αλλά, είχε αρχίσει να καταρρέει. Ήξερε ότι τον αγαπούσε. Μπορούσε να το δει στο ταλαιπωρημένο της πρόσωπο, απλά έπρεπε να ξεπεράσει τον εαυτό της για να το αφήσει να φανεί.

Τώρα στεκόταν στην άκρη του ρέματος κοιτάζοντας μακριά, πέρα από τα δέντρα. Τα στιλπνά μαύρα μαλλιά της ανέμιζαν στον αέρα. Σιωπηλά εκείνος την πλησίασε. Τα πεσμένα φύλλα και τα κλαδιά έσπαγαν κάτω από τις σκληρές του μπότες, έως ότου περπάτησε σταματώντας πίσω της. Την αγκάλιασε τρυφερά.

«Δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι, αγάπη μου», ψιθύρισε στ' αυτί της. Τα λόγια του, τελικά, έσπασαν την σκληρή της άμυνα και την αισθάνθηκε να χαλαρώνει στην αγκαλιά του.

«Γιατί το κάνεις αυτό;» ρώτησε και πάλι, αν και αυτή τη φορά η φωνή της ήταν ψιθυριστή. Άγγιξε το πρόσωπό του. Εκείνη τη στιγμή, μια ακτίνα φωτός διάσχιζε τις κορυφές των δέντρων, φωτίζοντας τα όμορφα μαλλιά της.  Ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό του.

«Επειδή σ' αγαπώ», επανέλαβε, αγωνιζόμενος να κρατήσει στη φωνή του τον έλεγχο. «Σ' αγαπώ τόσο πολύ».

Για άλλη μια φορά το βλέμμα της έπεσε πάνω του. «Αν μ' αγαπούσες, δεν θα με άφηνες. Δεν μ' αγαπάς πραγματικά...»

«Εγώ πάντα σ' αγαπούσα, και  πάντα θα σ' αγαπώ», απάντησε εκείνος και τα μάτια του γέμισαν με πόνο. «Από τότε που σε γνώρισα σ' έχω αγαπήσει».  Την αγκάλιασε και πάλι. Ακούμπησε το κεφάλι του στον ώμο της, «Γιαυτό και πρέπει να φύγω», της είπε.

«Όχι! Και στην κόλαση μαζί, μου είχες πει», του φώναξε.

Προχώρησε χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει. Ζούσε ήδη στην κόλαση, αλλά την αγαπούσε τόσο, που δεν μπόρεσε να την πάρει μαζί του.

Γράμμα από τον Dark13Sun στις 24.3.13 5 σχόλια: