Ανεκπλήρωτος έρωτας

"Αυτό το άδειο βλέμμα στον καθρέφτη μου, κάπου το ξέρω καλά από παλιά..."

"Και μετά κενό...και μετά τίποτα... Πίστευα πως αυτό που ζήσαμε θα κρατούσε για καιρό... Ίσως για πάντα... Και ξαφνικά...όλα χάθηκαν... Έσβησαν... Έτσι απλά... Και αυτό που έμεινε μέσα μου, με "τρώει" ακόμα... Αυτό το μισαδάκι... Αυτό το ανεκπλήρωτο... Αυτός ο έρωτας..."! Σίγουρα λίγο ή πολύ, όλοι μας έχουμε νιώσει ή νιώθουμε τα παραπάνω...

Η μαγεία του "ανεκπλήρωτου έρωτα" διαφέρει από φύλο σε φύλο... Στους άντρες μένει περισσότερο πόνος και απογοήτευση και το κρατάνε μέσα τους βαθειά, χωρίς να ξέρουν αν θα έχουν ξανά την...ευκαιρία! Και σίγουρα μπορεί να γεράσουν και να μην έχουν καταλάβει τι έφταιξε... Και ειδικά πού έφταιξαν οι ίδιοι...

Στις γυναίκες λειτουργεί αλλιώς... Σαν απωθημένο... Σαν κάτι που δεν κατάφεραν να κρατήσουν... και δεν έχουν μάθει έτσι... Σαν έναν αγώνα που έχασαν... Αλλά όχι μάχη... Παραμονεύουν... Και περιμένουν εκεί... Τη στιγμή που θα βρουν ευάλωτο το "θύμα" και θα χτυπήσουν, για να ολοκληρώσουν με τον δικό τους τρόπο αυτό που άφησαν μισό... Κι εκεί..."Προσοχή...Τσακίζουν!"

Στο μυαλό μου, ο έρωτας δεν έχει κατηγορίες... Δεν τον ακολουθούν άλλοι τίτλοι... Είναι μια κατηγορία και ένας τίτλος μόνος του! Είναι απλά η ίδια η ζωή! Η αρχή και το τέλος... Της στιγμής, της ώρας, της ημέρας... της αιωνιότητας...

Μακάριος αυτός/ή που τον έζησε - τον ζει και θα συνεχίσει να το ζει...για πάντα και με κάθε τρόπο!

Ο καθένας από εμάς ξέρει τι είναι το ανεκπλήρωτο γι΄αυτόν και για ποιόν είναι αυτός ο..."ανεκπλήρωτος". Και αν τύχει και κάποια στιγμή συναντηθούν... Τα μάτια παίρνουν τον πρώτο λόγο και μιλάνε όπως πρέπει. Εκεί διαβάζεις τα πάντα. Και τότε ξέρεις... Στα σίγουρα!
Ο αέρας μυρίζει... Και με το αόρατο μελάνι του γράφει μέσα μας...Όχι απαραίτητα αυτό που θέλουμε εμείς... Αλλά είτε θετικά, είτε αρνητικά μας δίνει να καταλάβουμε και να ξεκαθαρίσουμε ίσως μια και καλή την υποψία γαργαλητού που νιώθουμε στο στήθος μας και το κομπάκι στο στομάχι μας... Δηλαδή...

"Έχουμε τελειώσει..." ή "Σ΄έχω μέσα μου και κάποια στιγμή... Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε..."

 Προσωπικά, νιώθω τυχερή! Γιατί έχω ζήσει την πληρότητα του ανεκπλήρωτου έρωτα, έως το τέλος του και "είμαι καθαρή"...

Έως πότε όμως;

Μα, έως τον επόμενο βέβαια...!

Αναρτήθηκε από Άντρεα Λούβαρη στις 4:40 μ.μ.

Διαδρομές

Τις μικρές ώρες που οι θεοί
απλώνανε τις σκιές στο σούρουπο
πάνω στις γειτονιές του κόσμου
πίσω απ' την αδυσώπητη βουή
της έγνοιας των απλών πραγμάτων
μέσα στο βασανιστικό λευκό των προθέσεων
στου χειμώνα την καταλαγιά
εκεί που κάποια σύννεφα ανεπαίσθητα
ξεφύλλιζαν σπάταλα τα φύλλα της μυρτιάς

την ώρα που όλα γύρω πλαγιάζανε
τα κυπαρίσσια σιγοκλαίγανε
τα σπλάχνα της γης χτυπώντας
οι οδοιπόροι κρατούσαν
τα χθεσινά τους όνειρα προσάναμμα

εκεί στην αρμονία της πλάσης
πίσω από τις μεμβράνες του δύοντος ήλιου
στα χείλη καινούργιο χαμόγελο φορούσες
την ματιά σου μ' ολόχρυση αστραπή σκέπαζες
κάθε ανοιχτή πληγή έσταζε η φωνή σου
ακροβατούσε επιμελώς δίπλα στις παρειές μου
ανάερος ο ίσκιος σου
εγκαλούσε τους αλλοτινούς χειμώνες
στα χέρια κράτησα σφιχτά την φτερωτή απουσία

αφήνω μισάνοιχτο ένα όνειρο
μαρτυρικά κείτομαι
σ' ένα παγωμένο  ικρίωμα γεμάτο προσδοκίες
που επώδυνα χάθηκαν στα όρια της μνήμης
μοιραίες σκέψεις που μείνανε κλεισμένες
αγκάθινες  παρενθέσεις επιθυμίες φλεγόμενες
που απομείνανε αδρανείς
δεκάδες  παγοδρόμοι στην ψυχή
με τις γυαλισμένες τους λεπίδες
με τις αιχμηρές τους ακίδες καρφώνουν
τις αισθήσεις βαθιά στο λευκό χιόνι
πολλαπλασιάζοντας τις νύχτες
στα αγεφύρωτα που τον χρόνο τέμνουν
στο πέρασμα του πρώτου τυφώνα

όταν το αίμα στάλαζε βασανιστικά
χάραζε τις μέλλουσες διαδρομές
ξεδιψούσα με δάκρυα
τις απέραντες στέπες της ψυχής μου
αθρυμμάτιστα τούτα τα σφαλιστά παράθυρα
τα σκουριασμένα σίδερα στον τοίχο
μοιάζουν με τεράστιες άγκυρες
που συγκρατούν την οργή των επτά ωκεανών
του φεγγαριού το γλυκό αντιφέγγισμα
της πρωινής δροσάδας την ανατριχίλα
της μπόρας την πάμφωτη αστραπή
της αυγινής  πνοής το σήμαντρο
της ζωής μου ολάκερης το φως…

από την ποιητική συλλογή Με μια φλόγα όπως πάντα

όταν ψιθύρισε η Βίκυ Δερμάνη η ώρα ήταν 9:31:00 μ.μ.

Πράσινη μούχλα

Αλέθω ινώδεις σκέψεις
πολτός τα αισθήματα απροσπέλαστος
κατολίσθηση σ' ατέρμονη πορεία
ξεγυμνώθηκα την αλήθεια μου χόρεψα
να μείνει το συναίσθημα ανένταχτο
άγονη σκέψη ετερόκλητη
κάθε που σουρουπώνει θρυμματίζομαι
κάθε που η μέρα ξεκινά βαριανασαίνω

οι εικόνες φορούν μαύρα περιβραχιόνια
στο ματωμένο μπράτσο τους
επιτάσσω την αναπνοή να αλέσει
στου χρόνου την υδατιδώδη μύλη
ανάσες λέξεις καπνούς αισθήσεις
κρατώντας τον τελευταίο αναστεναγμό
να ξεθωριάζει κάθε βράδυ
ξεσπώ τότε σε δάκρυα
κάθε δάκρυ άλικο
τα σανίδια του δωματίου ποτίζει
έρχεται η σαπίλα αναπάντεχα
τη θέση των αναμνήσεων να πάρει
και η ανάσα μου φύση παρασιτική
πράσινη μούχλα γίνεται στους τοίχους

από την ποιητική συλλογή Με μια φλόγα όπως πάντα

όταν ψιθύρισε η Βίκυ Δερμάνη η ώρα ήταν 11:19:00 π.μ.

Επαίτης

                                                Τι ζήτησα;

                                                Χωρίς ήττα να γράφεται η ζωή μου

                                                μ’ ένα χαμόγελο που θ’ άνθιζε

                                                μα δεν

                                                κυμβαλίζον αιθέρας

                                                κρούει τις θύρες της ψυχής

                                                φτερουγίζω μακριά

                                                ψηλά φτερουγίζω

                                                σαφώς ηλιόγδαρτη

                                                φυλάω τα περάσματα

                                                όσο αντέξω όπως αντέξω

                                                άνεμους φίδια όρνια

                                                π’ άτσαλα συνωστίζονται

                                                στην πλάτη και στο στήθος

                                                αγέλες ανθρωπόλυκων

                                                φόβο οσμίζονται

                                                αθροίζουν υπόκωφες βοές

                                                δυσθυμίες γεννήτριας δακρυφόρου

                                                αποπλέω για λίγο

                                                εκτός πεδίου διαφυγής

                                                μοναδικός ορίζοντας

                                                ένα παράθυρο κλειστό

                                                μια χτισμένη πόρτα

                                                καρέκλες 

                                                ως ώρες κενές

                                                κενού απόλυτου

                                                ανατομία πτώματος

                                                δαχτύλων ξεχασμένων
                                                στο άδειο μας τραπέζι

από την ποιητική συλλογή Πικροί ως άψινθος καρποί

όταν ψιθύρισε η Βίκυ Δερμάνη η ώρα ήταν 7:53:00 π.μ.

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας.

Χτυπώ την πόρτα της πέτρας. -Εγώ είμαι, άσε με να μπω. Θέλω να μπω στο εσωτερικό σου, να κοιτάξω τριγύρω, να σε αναπνεύσω σαν αναπνοή. *** -Φύγε, λέει η πέτρα. -Είμαι ερμητικά κλειστή. Ακόμα και θρυμματισμένες σε κομμάτια θα είμαστε ερμητικά κλειστές. Ακόμα και τριμμένες σε άμμο δεν θ' αφήσουμε κανένα να μπει. *** Χτυπώ την πόρτα της πέτρας. -Εγώ είμαι, άσε με να μπω. Έρχομαι από καθαρή περιέργεια. Γι' αυτήν η ζωή είναι η μοναδική ευκαιρία. Θέλω να σεργιανίσω στο παλάτι σου και ύστερα να επισκεφθώ ακόμα το φύλλο και τη σταγόνα του νερού. Δεν έχω πολύ καιρό για όλα αυτά. Η θνητότης μου πρέπει να σε συγκινήσει. *** -Είμαι από πέτρα, λέει η πέτρα, και από ανάγκη πρέπει να διατηρήσω την αυστηρότητα. Φύγε από εδώ. Δεν έχω μυώσεις γέλιου. *** Χτυπώ την πόρτα της πέτρας. -Εγώ είμαι, άσε με να μπω. Ακουσα ότι υπάρχουν σε σένα μεγάλες άδειες αίθουσες, που δεν τις είδαν, μάταια όμορφες, κούφιες, δίχως απόηχο οποιανοΰ βημάτων. Αναγνώρισε ότι κι εσύ λίγα ξέρεις γι' αυτό. *** -Μεγάλες και άδειες αίθουσες, λέει η πέτρα, μα σ' αυτές δεν υπάρχει θέση. Όμορφες, μπορεί, αλλά έξω απ' το γούστο των δικών σου σεμνών αισθήσεων. Μπορείς να με γνωρίσεις, ποτέ δεν θα με απολαύσεις. Με όλη μου την επιφάνεια στρέφω σε σένα, αλλά με όλο το εσωτερικό μου κύπτω αναποδογυρισμένο. *** Χτυπώ την πόρτα της πέτρας. -Εγώ είμαι, άσε με να μπω. Δεν ψάχνω σε σένα άσυλο για την αιωνιότητα. Δεν είμαι δυστυχισμένη. Δεν είμαι άστεγη. Ο κόσμος μου αξίζει να γυρίσω πίσω. Θα μπω και θα βγω με άδεια χέρια. Και για απόδειξη ότι η παρουσία μου ήταν αληθινή, δεν θα προσφέρω τίποτε άλλο από λέξεις, που κανείς δεν θα τους δώσει εμπιστοσύνη. *** -Δεν θα μπεις, λέει η πέτρα. Σου λείπει η αίσθηση της συμμετοχής. Καμιά αίσθηση δεν θα αντικαταστήσει την αίσθηση συμμετοχής. Ακόμα και η όραση οξυμμένη μέχρι που βλέπει τα πάντα δεν θα σου χρησιμεύσει σε τίποτα χωρίς την αίσθηση της συμμετοχής. Δεν θα μπεις, έχεις μόλις το νόημα της συμμετοχής, μόλις την ένωση της, τη φαντασία. *** Χτυπώ την πόρτα της πέτρας.-Εγώ είμαι,

ΑΠΟ ΑΡΕΤΗ

Η δύναμη της Αγάπης

Ποιά μπορεί να είναι η δύναμη της Αγάπης; Η κλασική, ‘’ρομαντική’’ εκδοχή, αυτή της άμετρης δύναμης της αγάπης που ακούγεται τόσο εύκολα από τα χείλη ονειροπόλων ανθρώπων, που ακόμη την ψάχνουν όμως, δεν την ξέρουν, ακόμη και να τους έχει αγγίξει εκείνοι μπορεί να μην το κατάλαβαν ποτέ, με κάνει και νοιώθω αμήχανα.. Πιστεύω και εγώ στην παντοδυναμία της αγάπης, αλλά δεν νομίζω ότι μέσα μας έχουμε καταλάβει ορθά αυτή τη ‘’παντοδυναμία’’.. Είμαστε πάντοτε προσκολλημένοι στα εγωιστικά μας πιστεύω και πιστεύουμε στην δύναμη της αγάπης, όσο εκείνη μας χαρίζει αυτό που θέλουμε, αυτό που επιφανειακά σβήνει τις δίψες μας και ξεγελά τις μοναξιές μας.

Σκέφτομαι, πως ίσως,(ίσως λέω, γιατί και εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που εγωιστικά ψηλαφίζουν την αγάπη), ίσως αυτή η δύναμη της Αγάπης να μην έχει καθόλου να κάνει με υπερπήδηση εμποδίων, και αιώνιο ‘’δεσμό’’ ανθρώπων στο όνομά της.. Ίσως έχει να κάνει με τη δύναμή της να μεταμορφώνει τον άνθρωπο, να του δίνει νέες μορφές, ανώτερες, αγγελικές σχεδόν, να του δίνει τη θέληση να ριχτεί στην μεγάλη μάχη, στην οποία ο καθένας από εμάς οφείλει να μπει για να γίνει ΦΩΣ.. στη μάχη έναντι στον κακό μας εαυτό. Η Αγάπη έρχεται, μας απλώνει το χέρι, και μας λέει: ‘’Κοίτα με, για μένα αξίζει να μπεις σε αυτή τη μάχη, θα είμαι εκεί να φωτίζω τον δρόμο σου για να φτάσεις στη νίκη, ο δρόμος αυτός θα έχει πόνο πολύ, σκιές, μοναξιά ίσως, αλλά εάν παλέψεις στο όνομά μου, εγώ θα σου δώσω την δύναμη που χρειάζεσαι για να βγεις νικητής, για να γίνεις ΦΩΣ, να γίνεις σάρκα μου, να γίνεις παιδί της Αγάπης’’...!

Αυτή πρέπει να είναι, πιστεύω, η δύναμη της Αγάπης. Με καλεί να μπω σε αυτή τη μάχη και μου δίνει όλα τα όπλα για να κερδίσω. Οι περισσότεροι όμως από εμάς, γυρνάμε την πλάτη στο χέρι που μας απλώνει η Αγάπη για να αγωνιστούμε. Την  κρατάμε δίπλα μας και στέκουμε ακίνητοι μέσα στη ζωή μας,  θαρρώντας πως είναι δυνατόν ποτέ να γίνουμε ΦΩΣ, δίχως πορεία μέσα στο σκοτάδι. Είναι σαν να έχει κανείς ένα θησαυρό, και από φόβο μην τον χάσει τον κρατά κλειδωμένο και ζει για πάντα φτωχός. Έτσι ζούμε όσοι δειλιάζουμε να μπούμε σε αυτό το μονοπάτι: φοβισμένοι και φτωχοί.

Όλα αυτά βέβαια φαντάζουν θεωρητικά και μακρινά.. Συγκεκριμένα παραδείγματα της δύναμης της Αγάπης για μένα είναι και τα παρακάτω:

Μου φαίνεται τόσο γλυκύς ο αγαπημένος μου άνθρωπος, που ακόμη κι αν είμαστε χώρια, ακόμη και αν δεν είναι πια στη ζωή μου, πάντα ξεχειλίζει μέσα μου ένα ποτάμι από αρώματα και ομορφιές σαν τον σκέφτομαι.

Δεν νοιώθω καμία ανάγκη πλέον να τον δω με τα φυσικά μου μάτια, δεν έχω καν την ανάγκη να του μιλήσω, γιατί είναι πάντα εδώ, παρών, και βιώνω μαζί του κάθε στιγμή της ζωής μου.

Κάθε αρνητική σκέψη που έρχεται από την εγωιστική μου φύση για να ‘’λερώσει’’ την μορφή του αγαπημένου, η αγάπη μου δίνει την δύναμη να την αντιπαλέψω, ώσπου δεν είναι πια παρά απόηχος,  για να μου θυμίζει πόσο ποταπός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος σαν δεν ακούει με τα αυτιά της αγάπης.

 ΔΕΝ έχω να περιμένω ανταπόδοση, αμοιβαιότητα ή κέρδος άλλο, παρά μόνο το ίδιο το αίσθημα της Αγάπης, που είναι απο μόνο του το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να ζητήσω, αφου με ολοκληρώνει, με ανυψώνει, με κάνει Υπερ-άνθρωπο( πολύ δύσκολο, αφου μεγαλώσαμε μαθαίνοντας πως όλα πρέπει να έχουν κάποιο προσωπικό κέρδος..)

Τίποτε άλλο δεν ζητάω, τίποτε άλλο δεν επιθυμώ, παρά να νοιώθω την αγάπη να πλημμυρίζει το μέσα μου, να φτιάχνει ρυάκια, ποταμούς, να συνενώνεται σε μία θάλασσα απέραντη, βαθιά, ομιλούσα θάλασσα..

Για αυτή τη θάλασσα μέσα μας. Για αυτή και μόνο ζούμε, αναπνέουμε, οσμιζόμαστε τον κόσμο. Αρκεί να μάθουμε να ταξιδεύουμε πάνω στα κύματά της, να σπάμε τα φράγματα που την εμποδίζουν να κυλά ανεμπόδιστη μέσα μας. Αυτή είναι ίσως η δύναμη της Αγάπης. Η δύναμη της θάλασσας μέσα μας.
  

Σ.

Αναρτήθηκε από voulaki