Μη Μου Μιλας Εγινες Δακρυ και στα Ματια Μου Κυλας~

Μη Μου Μιλας Εγινες Δακρυ και στα Ματια Μου Κυλας~

Ηδη νιωθω τον πονο να με σερνει....πισω στις χαμενες αναμνησεις
που παλεψα τοσο για να ξεχασω.....Στα ματια σου λαμπυριζουν τα ονειρα του χθες....οτι απεμεινε απο μας....Βαθιες πληγες....
Η ωρα περναει....παλι μιλαω με την σκια σου...αντι να σε κραταω αγκαλια....Ποναει η καρδια....σαν το αιμα που παλλεται πισω απο την πληγη....ποναει το κορμι καθως θελει να τρεξει μακρια....μα η ψυχη δεν το αφηνει....Θελω να φυγω.....να χαθω.....μα κατα βαθος ξερω πως εδω ανηκω....Ολα ψεματα....αυτη τη φορα θα πεσω στο κενο...αλλωστε....Δεν υπαρχεις πια...ψευδαισθηση εισαι βγαλμενη απο τα παλια...και το μονο που μπορω να κανω ειναι να κλεισω τα ματια....ωστε να μην σε δω να ξανα φευγεις....οπως παντα.....!!!!!!
Αλλα παντα η ψυχη εχει μαθει να πονα.......!!!!

~Μη Μου Μιλας Εγινες Δακρυ και στα Ματια Μου Κυλας~

~Μη Μου Μιλας Εγινες Δακρυ και στα Ματια Μου Κυλας~

 

 

 

 

 

 

 

Ναι λοιπον...αυτη ειμαι εγω...στα ειπα ολα...δε σου εκρυψα τιποτα...τις πιο κρυφες μου σκεψεις...τους φοβους μου...και τις αδυναμιες μου...στα αποκαλυψα ολα...
Και τωρα...η ψυχη μου στεκεται γυμνη...εδω μπροστα σου...!
Δε σου ζητω να με καταλαβεις...απλα να με αποδεχτεις...ετσι οπως ειμαι εγω...με ελαττωματα...αδυναμιες...φοβους...και αρετες....μη μου ζητας να αλλαξω...να γινω καποια αλλη...δε μπορω...το λιγο μου...για τοσο φτανει...μη με σκοτωσεις...!

Mόνο ο έρωτας είναι εδώ,

Mόνο ο έρωτας είναι εδώ,
καί εμείς αλύγιστοι εμπρός του,
τα πόδια μας η καταιγίδα καί η έκσταση διασχίζουν.

Μόνο ο έρωτας είναι εδώ,
στου αύριο την προφητεία κλαίει,
με στίχους ξεχυχτάει αιώνια στο σκαλί,
τις λέξεις βαστά στο δέρμα που αλλάζει,
με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό να λέει:

- Αύριο μιάς που τώρα είναι νωρίς.

Μόνο ο έρωτας είναι εδώ.
- Καί αυτό το ποίημα τελειώνει τώρα.

VENNIS

Αναρτήθηκε από VENNIS MAK στις 7:51 π.μ

"Η μοναξιά είναι από χώμα"

"Η μοναξιά είναι από χώμα"

"Δεν είναι εκμηδένιση η ταπείνωση. Η εκμηδένιση σε κατεβάζει στο τίποτα ενώ η ταπείνωση σ' ανεβάζει στα παν. Πώς να την καταφέρουμε όμως εμείς που από έπαρση είμαστε χτισμένοι. Πώς να την πετύχουμε, πες μου. Δεν πετυχαίνεται εύκολα γι' αυτό υποφέρουμε κι απ' τον πολύ τον πόνο κι απ' την πολλή την τυραννία αρχίζουμε, για την αυτοσυντήρηση μας, να υποψιαζόμαστε με την υποψία της καρδιάς κι αρχίζει λίγο-λίγο να φέγγει. "ΜΒαμβουνάκη

Αναρτήθηκε από Maria Pirgianaki στι