Δύση
Ξέρω ότι δύω. Πίσω απ' ορίζοντες αγνώστων λοιπών στοιχείων. Ότι
βυθίζομαι σιωπηλά κι αυτάρεσκα. Αβιογένεση ονόμασα το βαθύτερο ρήγμα μου. Πασχίζει
το σώμα τη νύχτα να σωθεί από τη σήψη. Αναζητά
να εκθέσει σε λαϊκό φίλημα την άσωτη μάζα του. Προσκυνά, ουρλιάζει στις σχισμές
των πηγών. Να πιει και να μεθύσει τα γελαστά του συντρίμμια.
Δίπλωσα την ερημιά στα τέσσερα. Στα γόνατα έπεσα˙ ικέτεψα την ώρα της ανατολής, να πέσει στην αγκαλιά μου ο ήλιος. Κυνήγησα τους κρεμασμένους μικρούς θεούς μου. Πλαταίνει η θλίψη τη νύχτα. Η θλίψη αίρεται στο χτύπο της αγωνίας. Το σώμα επικυρώνει τα δαιμόνια. Θέλω να διαλυθώ κληροδοτώντας μονάχα ένα μήνυμα. Η απάντηση λείπει.
Πώς να εξηγήσω τον πειρασμό της παραίτησης; Πώς να μετρήσω το χρόνο που εκκρεμεί; Βάναυσος χρόνος, βάρβαρος. Εγκαθίσταται στους τοίχους με φθόνο και απαίτηση. Ξεκουμπώνω την πόρτα το δέρμα μανταλώνω. Το βακτηρίδιο της αγωνίας σε πανδημία μετατρέπεται. Καταρρέω. Πονούν τα χέρια μου από γοερό γράψιμο. Είναι άδεια. Είναι τόσο άδεια τα χέρια μου… Της νύχτας οι φύλακες χάθηκαν. Ταχυπαλμία. Το στήθος γυμνό. Κάθε που σπάει το μυαλό γυμνό το στήθος. Στάχτη και καπνός κάθε που σβήνει η φωτιά. Ο καιρός μολύβδινος. Σύννεφα μαύρα˙ ιστιοφόρα σε πέλαγος αχαρτογράφητο.
Δεν έφυγα ποτέ. Μόνο που η
ζωή γλίστρησε αθόρυβα μακριά μου. Πιο λίγη κι απ’ το λίγο. Μέχρι που λιγόστεψε εντελώς.
Να στριφογυρίσω ματαίως προσπαθώ. Ανάσα κομμένη. Σκοτάδι. Σκοτάδι. Στόμα
σφαλιστό. Στρώμα αφράτο και υγρό. Αέρας. Αέρας μου λείπει, σκέφτομαι.
Ούτε εγώ η ίδια δεν είχα
καταλάβει, πως ήμουνα ήδη νεκρή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου