Νύχτες υγρές

Νύχτες υγρές

Στα γέλια ξεκαρδίζομαι τούτες τις νύχτες της σιωπής. Φτύνω στα φαντάσματα το γέλιο μου κατάμουτρα. Και φεύγω. Φεύγω. Τραυματίζομαι. Σαρκάζω. Σκοτώνω και σκοτώνομαι. Χάνομαι σε τόπους αφιλόξενους. Χάνομαι. Χάνω τις άμυνές μου. Τα χνάρια τα σβήνει η βροχή. Χάνω της επιστροφής τους δρόμους. Υπάρχω και δεν υπάρχω. Γίνομαι βροχή. Βροχή που χάνεται στο χώμα.

Νύχτες υγρές. Καταραμένες. Βασανίζω και βασανίζομαι. Καταρράχτες το νερό. Άλλοτε κολυμπήθρα. Άλλοτε μήτρα-καταφύγιο. Το χώμα αναθυμιάζει θάνατο. Το χώμα ανθίζει πένθος. Τρέχει στο χώμα το νερό. Γεμίζουν τα δωμάτια αυλάκια.

Βιολέτες μπλε στο σπίτι μου φυτρώνουν. Γίνονται κήπος τα δωμάτια ολάνθιστος. Γίνομαι παιδί. Να μεγαλώσω άσχημα αρνούμαι. Μύστης-παιδί. Μιλώ του χώματος και των νερών τη γλώσσα. Άλλοτε γίνομαι γυναίκα. Άντρας καμιά φορά γίνομαι. Τις περισσότερες φορές γίνομαι σκύλος. Τη γλώσσα των ανθρώπων αρνούμαι τότε να μιλήσω.

Δεν έχω τίποτα να χάσω, γιατί τα πάντα έχασα. Μετράω. Μετρώ και τελειωμό δεν έχουν. Γαϊτανάκι νυχτερίδων γύρω μου οι απώλειες. Οι απώλειες φαντάσματα στους τοίχους. Οι απώλειες γιορντάνι στο λαιμό μου.

Οι νύχτες έρχονται και παρέρχονται. Το πικρό το γέλιο ή τ’ αγνοούν ή το κοροϊδεύουν. Κάθε φορά. Οι νύχτες. Γλιστρώ μέχρι το τέλος τους. Τις ξεγελώ τις νύχτες καίγοντας τις σάρκες μου. Τις ξεγελώ μέχρι να ξημερώσει. Με μεθυσμένα δάκρυα, με σφαίρες χρωματιστές. Τις ξεγελώ τις νύχτες.

Πέφτω στις λάσπες. Χώμα και νερό ανασαίνω. Με λάσπες χειροποίητες σκεπάζω τα φαντάσματα… και κείνα ζωντανεύουν.

Αναρτήθηκε από ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ στις 9:29:00 μ.μ.