Cougars
By E.L
Αναθεματισμένα υπόγεια parking. Στην επαρχιακή πόλη που ζούσα, υπήρχε
ένα και μοναδικό εμπορικό κέντρο με ένα και μοναδικό υπόγειο πάρκινγκ
με αριθμημένες θέσεις. Κι όμως, κάθε φορά, δεν θυμόμουν πού είχα αφήσει
το αυτοκίνητό μου.Εκείνο το βράδυ που, τελειώνοντας τα ψώνια μου, πήγα να βρω το μικρό Mercedes που οδηγούσα, στάθηκα στην μέση ενός διαδρόμου προσπαθώντας να θυμηθώ τον αριθμό της θέσης. «Μμμμ νομίζω πως έχετε χαθεί» άκουσα μία βαθιά αντρική φωνή από πίσω μου. Γύρισα και μου κόπηκε η ανάσα. Πόσο τέλειο μπορεί να είναι ένα πρόσωπο; Και πόσο μικρό σε ηλικία… σκέφτηκα αμέσως μετά.
Έγινε ακόμα χειρότερο όταν σου εξηγούσα πως ψάχνω να βρω το αυτοκίνητό μου και με απίθανη χάρη πήρες τις τσάντες από τα χέρια μου λέγοντας πως… μπορούμε να ψάξουμε μαζί. Ήσουν μικρός, δεν ήξερα πόσο, αλλά ήσουν μικρός. Όταν βρήκαμε το αυτοκίνητο, έβρισα από μέσα μου. Εκείνο ειδικά το απόγευμα έπρεπε να μην το βρούμε τόσο γρήγορα. Ανοίγοντας την πόρτα για να βάλεις τις τσάντες με τα ψώνια στο πίσω κάθισμα, έγειρες το πανύψηλο κορμί σου πάνω στο αυτοκίνητο και το πρότεινες: «μπορούμε να χαθούμε ξανά; Σύντομα, γιατί δεν θα μείνω πολλές μέρες στην πόλη;»
Σου είπα πως έπρεπε να σου ανταποδώσω τη χάρη οπότε κανονίσαμε να βρεθούμε αργότερα το βράδυ για ένα ποτό. Θα ερχόμουν να σε πάρω από το ξενοδοχείο σου για να επισκεφτούμε το ένα και μοναδικό μπαράκι που θα μπορούσε να μας στεγάσει χωρίς να το μετανιώσουν τα αυτιά μας.
Ήσουν το κλασικό κωλόπαιδο που ετοιμαζόταν να αναλάβει την οικογενειακή δουλειά και δεν θα έμπαινες στον κόπο να ανακαλύψεις την πραγματική ζωή. Στο πρώτο ποτό απέφυγες να μου απαντήσεις πόσο είσαι. Στο δεύτερο σε ρώτησα αν σου επιτρέπει ο κηδεμόνας σου να πίνεις. Στο τρίτο ποτό πέρασες το χέρι σου στη μέση μου, με κόλλησες πάνω σου και μου εξομολογήθηκες πως «ο κόσμος έχει αρχίσει να γίνεται “σκληρός” για σένα». Το κατάλαβα αμέσως στο στομάχι…
Στο τέταρτο ποτό η φωνή μου είχε γίνει βραχνή και οι Massive Attack στα ηχεία του μπαρ δεν βοηθούσαν καθόλου. Το δάχτυλό σου κατέβαινε στο βαθύ ντεκολτέ μου απολαυστικά αργά. Στο αυτοκίνητο το χέρι σου άνοιξε ακόμα περισσότερο το σκίσιμο στο φόρεμά μου και χάιδευες την ζαρτιέρα μου. Όταν φτάσαμε έξω από το ξενοδοχείο σου, το φιλί σου ήταν ακριβώς όπως το περίμενα: Θρασύ, βαθύ και καυλωμένο.
Δεν θυμάμαι τη διακόσμηση στο δωμάτιό σου. Θυμάμαι μόνο το απίστευτα σφιχτό κορμί σου και τα στιβαρά σου χέρια από το kick-boxing να γραπώνουν την σάρκα μου λαίμαργα. Επίσης δεν θυμάμαι πόσες φορές φώναξα το όνομά σου τελειώνοντας. Ή πόσες φορές τελείωσα. Ή πόσες φορές αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν το μέγεθός σου να συνδυάζεται με την τόσο συγκλονιστική κίνηση των γλουτών σου.
Θυμάμαι όμως, ξημερώνοντας, όσο άγγιζα αυτό το στέρνο που θα θυμάμαι πάντα, να λες ότι το πάρκινγκ του εμπορικού κέντρου θα είναι το πρώτο πράγμα που θα επισκεφτείς ξανά, όταν θα γυρίσεις σ’ εκείνη την πόλη, μετά τον στρατό. Ήσουν μόλις 21…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου