ΣΑΛΩΜΗ

ΣΑΛΩΜΗ

Προς στιγμήν φαίνεται σαν να ετοιμάζεται να πάρει τον ασημένιο δίσκο στα χέρια της. Όμως αλλάζει γνώμη και κατεύθυνση και ξεσπάει την οργή της σε μια βελούδινη κουρτίνα. Την τραβάει άγρια, και με τη δύναμη που έχει βάλει, το ύφασμα έρχεται πάνω της, σκεπάζει το κεφάλι της. Μοιάζει σαν να θέλει να κρυφτεί.

   

Γιατί δεν απαντάς, Ιωάννη;

Ακούγεται πνιχτή η φωνή της κάτω από το βελούδο. Ύστερα το πετάει σε μια άκρη και στρέφεται ξανά προς το τραπέζι.

 

Είσαι το τρόπαιό μου, γιατί δεν μπορώ να σε κάνω ό,τι θέλω; Μα μη νομίσεις ότι με νίκησες επειδή δεν απαντάς.

  

Η φωνή της ακούγεται δυνατή, όχι πολύ δυνατή όμως. Σαν να θέλει να δείξει την αυταρέσκεια της σίγουρης δύναμης.

  

Πάντα η γυναίκα θα νικάει, Ιωάννη! Τόσο απόλυτα, τόσο σίγουρα που μπορεί να πάρει το κεφάλι ενός άντρα σε ασημένιο δίσκο. Δε ζείτε χωρίς εμάς, πάντα θα θέλετε ν' ακουμπάτε το κεφάλι σας στην αγκαλιά μας. Όλη σας τη ζωή την ακουμπάτε στο στήθος μιας γυναίκας. Μπορούμε να σας φιλήσουμε, μπορούμε να σας χαϊδέψουμε σαν μικρά παιδιά αλλά μπορούμε και ν' αφαιρέσουμε την ίδια τη ζωή σας.

Μοιάζει τόσο πολύ η γυναίκα με το δήμιο; Γιατί στο πρόσωπό σου έχει εγκατασταθεί η γαλήνη και όχι ο τρόμος; Τέτοια γαλήνη έχουν τα πρόσωπά σας μόνο στην αγκαλιά μας, τότε που γίνεστε παιδιά. Τότε που βρίσκετε τη λύτρωση, τότε που αγαπάτε έως θανάτου το δικό μας πρόσωπο.

Δες τι έγινε εδώ. Δες αυτό που γίνεται πάντα στην Ιστορία κι όχι μόνο με την Ιουδίθ ή τη Σαλώμη. Ούτε κι ο Σαμψών γλίτωσε απ' την αγκαλιά της γυναίκας. Ακόμη κι ο πιο δυνατός άντρας, είναι αδύνατος στα χέρια μας. Αλλά δε χαίρομαι γι' αυτό, δε χαίρομαι μια τέτοια νίκη. Δεν ήταν δική μου απόφαση να σε σκοτώσουν πραγματικά, γιατί εγώ είμαι γυναίκα με αισθήματα. Τη μητέρα μου πλήγωσες, τον εγωισμό μιας γυναίκας πλήγωσες, κι αυτή με ανάγκασε να δείξω τη δύναμή μου. Όχι, Ιωάννη, δεν την ήθελα τέτοια νίκη...

  

Χαμηλώνει πάλι τη φωνή της και συνεχίζει τον αργό βηματισμό.

  

Εγώ ήθελα ν' αφήνουν οι άντρες τη ζωή τους στα χέρια μου, όχι για να την αφαιρέσω. Να την κάνω ό,τι θέλω, ναι. Να νιώθω βασίλισσα, ναι. Δε σε ήθελα εγώ νεκρό, δεν τον θέλω τον άντρα νεκρό. Υποταγμένο ναι, παραδομένο πες καλύτερα, να νιώθει νεκρός στην αγκαλιά μου, ναι. Γι' αυτό σε αγαπάω τώρα, γιατί σε σκότωσε μια γυναίκα που δεν σ' αγάπησε. Γιατί δε γνώρισες άλλο στήθος απ' αυτό της μάνας σου.

Τη θυμόσουν άραγε χτες τη μάνα σου; Μπορεί και να νόμιζες πως μια γυναίκα δε γίνεται σκληρή σαν άντρας, πως μόνο αγάπη έχουμε στην καρδιά μας. Δε θα 'ξερες πως ήσουν θύμα μιας πληγωμένης γυναίκας, γιατί εσύ τα είχες βάλει με τον Ηρώδη.Ταλαίπωροι άντρες... Κι εσύ κι εκείνος θύματα τής ίδιας γυναίκας. Νόμιζες πως αυτός κυβερνάει, πως αυτός ευθύνεται που αγάπησε τη γυναίκα του αδερφού του! Καημένε Ιωάννη, αφού δεν τις ήξερες τις γυναίκες...

Σε κοιτάζω και θλίβομαι. Στο ξανάπα, ποτέ μια γυναίκα δε χαίρεται όταν σκοτώνεται ένας άντρας. Γιατί πάντα έχουμε ανάγκη να μας αγαπάει ένας άντρας. Θέλουμε να σβήνει από έρωτα στην αγκαλιά μας, να παραδίνεται στα χέρια μας κι εμείς μεγαλόψυχα να του επιτρέπουμε να ζήσει.

  

Πηγαίνει και ανάβει δυο κεριά στον πολυέλαιο.

  

Με κοιτάζεις και δε μιλάς. Με σκοτώνει το βλέμμα σου, ανόητε φωνα­κλά. Νιώθω κι εγώ ανόητη, σαν ανόητος άντρας που σκοτώνει για ν' αποδείξει τη δύναμή του. Δεν ήταν αυτά τα όπλα μου, εγώ ήξερα μόνο να χορεύω και ν' αγαπάω. Πώς το έκανα αυτό, πώς δέχτηκα το φόνο σου...

                                                                                                       Αλέξης Σταυράτης 

Απόσπασμα από το βιβλίο ΣΑΛΩΜΗ [Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ''Γαβριηλίδης'']