Στο νεκρό ποιητή της αφάνειας

Μπράβο σου.
Νίκησες!
Δεν πρέπει να λυπάσαι.
Τ’ ανέκδοτά σου ποιήματα
πάντοτε να θυμάσαι
δεν θάφτηκαν,
δεν λύγισαν
στο πέρασμα του χρόνου.
Σαν το χρυσάφι μες στη γη,
μένουν,
ποτέ δεν λιώνουν.
Θ’ αργήσουν,
όμως θα δοθούν
κάποτε στο λαό τους,
να του προσφέρουν
το γλυκό, αθάνατο καρπό τους.
       -
(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη “Πήλινα πρόσωπα“, 1992)