Απόσπασμα.
“…Αόρατα τα χέρια μου και περνάς και περνώντας ανθίζεις – ολόλευκο ανθάκι γιασεμιού, που του γυρίζω απ’ την ανάποδη το μίσχο να ρουφήξω μέλι, όπως μου μάθαιναν παλιά οι φίλοι μου στη γειτονιά παίζοντας μήλα κι «αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Μέρα ή νύχτα;» Ονειρεύομαι τη μέρα σου, πώς ξυπνάς κι άραγε πού και λέω, αν η νύχτα σου με περιείχε, θα μ’ έβρισκε ο ήλιος ξάγρυπνο, γιατί δε θα το μπορούσα να σε βλέπω να μαζεύεις τα μαλλιά σου πρωί – κι αλήθεια ποιος θα το μπορούσε να σου λέει μιαν ήσυχη «καλημέρα» και να παρακολουθεί τα μάτια σου ν’ ανοίγουν, αυτά τα μάτια που, αν δεν ήταν μάτια, θα ήταν δύο παγίδες κυνηγού, να πέφτουν μέσα τα πουλιά και η καρδιά μου…”
Για σένα. Μού έχεις κλέψει την καρδιά. Και τώρα;…
apo erota tags
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου